Gołcunecki

Gołcunecki

Maria Siwiec, Maria Pęzik, Zofia Kucharczyk, Maria Oracz, Jadwiga Dziedzic

Grupa pod tą nazwa istnieje od 2012 roku, wcześniej śpiewaczki z Gałek tworzyły zespół Zakukała kukułeczka. Maria Siwiec, Maria Pęzik, Zofia Kucharczyk, Maria Oracz i Jadwiga Dziedzic (wcześniej w zespole występowała również Zofia Bykowska) śpiewają od dziecka. Zachwycają bogactwem repertuaru, naturalnością przekazu i olbrzymią wiedzą o tradycjach swojego regionu. Prowadzą działalność edukacyjną, zapraszane są na warsztaty śpiewu i tańca. Ich nagrania od lat wzbogacają Archiwum Polskiego Radia. Na antenie Programu 2 w Magazynie "Źródła" prezentujemy zarówno ich pieśni, jak i opowieści o muzykantach, o dawnych zwyczajach i obrzędach.

Śpiewaczki z Gołcunecek gościły w Studiu PR im. Witolda Lutosławskiego na koncercie kolędowym Dwójki (2013 r.), zaś na Festiwalu "Nowa Tradycja" w 2011 roku wystąpiły na koncercie "Muzyka Źródeł – nasi mistrzowie". Jego gospodarzem był Andrzej Bieńkowski, który od lat dokumentuje przebogaty repertuar śpiewaczek i pozostaje z nimi w przyjaźni. Napisał wówczas o nich: To jedna z najważniejszych grup śpiewaczych w Polsce. Stanowią jeden z nielicznych zespołów śpiewających spontanicznie na weselach, mówiących piękną gwarą i jak się dawniej mówiło: „są do wypitki i do wybitki”. Jeżeli do tego dodamy wielki repertuar weselny, obrzędowy, dziadowski, kościelny i mistrzowskie przyśpiewki – wyrywasy, to jasne, dlaczego są tak lubiane i cenione. Do ich wsi przyjeżdża wiele młodzieży, żeby uczyć się śpiewu.

Gołcunecki są niezwykle lubiane i cenione przez młodych miłośników tradycji. Śpiewaczki chętnie dzielą się wiedzą, cierpliwie wyjaśniają niuanse wykonawcze swojego repertuaru. Współpracują z Domem Tańca, Fundacją Muzyka Odnaleziona, Festiwalem "Wszystkie Mazurki Świata". W kategorii zespołów śpiewaczych były wielokrotnie nagradzane. Otrzymały m.in. pierwszą nagrodę na XV Mazowieckim Przeglądzie Folkloru w ramach 55. Dni Kolbergowskich w Przysusze (2014 r.) oraz Basztę na 47. Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą (2013 r.). Zdobywają nagrody również w konkursach solistów śpiewaków. Ich działalność stanowi modelowy przykład przekazu tradycji.

Stanisław Głaz

Stanisław Głaz

Stanisław Głaz z Dzwoli (lubelskie), ur. w 1933 roku, pochodzi z rodziny o tradycjach muzycznych.

Jego pradziadek Jan Głaz grał na klarnecie w armii carskiej. Dziadek Kazimierz oraz ojciec (także Kazimierz) byli skrzypkami. Stanisław uczył się głównie od ojca, jednak na jego edukację muzyczną miała wpływ także matka Marianna, znana śpiewaczka weselna.

Swoją pierwszą kapelę założył już po wojnie. W jej skład wchodzili muzycy grający na klarnetach i bębenku. Artyści grywali na zabawach, weselach, często brali także udział w obrzędach kolędniczych. Stanisław Głaz grał w kapeli przez czterdzieści lat.

Przez piętnaście lat grał też na tubie basowej w dzwolskiej orkiestrze dętej, dzięki czemu nauczył się czytać nuty. W tym samym czasie pracował również na gospodarstwie, poza tym był cieślą, stolarzem, murarzem i szewcem.

Na repertuar Stanisława Głaza składają się polki, walczyki i oberki oraz melodie zwane na Lubelszczyźnie „podróżniakami”. Stanisław Głaz jest bardzo barwną postacią, ma niezwykły talent gawędziarski, lubi opowiadać o muzyce. W ostatnich latach często pojawiał się na lokalnych imprezach oraz warsztatach dla młodych muzykantów (Szkoła Suki Biłgorajskiej w Janowie, Tabor w Kocudzy, Szczebrzeszynie). Ma także spore grono kontynuatorów, do których zaliczają się m.in. Ewa Grochowska, Zbigniew i Krzysztof Butrynowie oraz Piotr Deptuła.