Najważniejsze jest bycie z tymi, do których zostali posłani, obecność w złych i dobrych chwilach, dzielenie radości i smutków. To codzienna praca w duszpasterstwie parafialnym i posługa w ścisłej współpracy w strukturach diecezji. To także posługa w sanktuariach i miejscach kultu. To prowadzenie ośrodków, gdzie misjonarze zajmują się wyspecjalizowaną działalnością wydawniczą, rekolekcyjną czy pielgrzymkową.
Doskonałym przykładem są tu księża pallotyni. Polscy misjonarze pallotyńscy rozpoczęli pracę misyjną w Rwandzie w 1973 r. Pracują w miejscowych parafiach, ale także są odpowiedzialni za trzy największe sanktuaria w tym kraju: Matki Bożej w Kibeho, i dwa sanktuaria, w których jest szerzony kult Miłosierdzia Bożego w Kabuga i Ruhango.
W Kigali, stolicy kraju, podjęli duszpasterstwo w parafii liczącej ponad 20 tys. wiernych. Powołali do życia wydawnictwo wraz z drukarnią „Pallotti Presse”, służąc Kościołowi lokalnemu poprzez apostolstwo słowa drukowanego. Wydawana jest tam w języku kinyarwanda prasa katolicka, książki religijne, modlitewniki, księgi liturgiczne i Pismo święte. W Kigali działa również Centrum św. Wincentego Pallottiego. Aby zaspokoić potrzeby lokalnego Kościoła i oczekiwania pielgrzymów z całego świata, działalność Centrum skupia się na dwóch punktach: pielgrzymkach i formacji.
Pallotyni to najliczniej reprezentowana grupa polskich misjonarzy w Rwandzie.
O codzienności misyjnej opowiadają: ks. Zdzisław Prusaczyk, ks. Tadeusz Małachwiejczyk oraz br. Zdzisław Olejko.
Zaprasza Sylwia Sułkowska
