Прадчуванне падзей 2020 года было значна раней
Уладзімір па адукацыі – перакладчык з англійскай, скончыў лінгвістычны ўніверсітэт замежных моў. Працаваў у міжнароднай фірме, якая займалася падрыхтоўкай біяграфій вядомых людзей свету для англійскага слоўніка.
Падзеі 2020 года ў адрозненне ад іншых людзей сустрэў чакана. Згадвае, што яшчэ задоўга да выбараў меў адчуванне, што адбудзецца нешта значнае. Усе гэтыя адчуванні, паводле суразмоўцы, зыходзілі з таго, што людзі ўжо былі гатовыя да пераменаў і ім не хацелася былога жыцця.
Уладзімір удзельнічаў у пратэстах, пачынаючы з 9 жніўня. Згадвае, што ўбачанае моцна яго кранула. Паводле суразмоўцы, гэта быў жах такога маштабу, якога раней ніколі не было ў беларускай сталіцы.
На яго данесла суседка
За краты ён не патрапіў, але хутка давялося з’язджаць. На яго данесла суседка, нібыта ён намаляваў на вакне пад’езду бел-чырвона-белы сцяг. Да такой высновы яна прыйшла таму, што Уладзімір у вакне сваёй кватэры раней вывешваў БЧБ-сцяг.
За ім прыйшлі, давялося хавацца ў сяброў і знаёмых, таму хутка мусіў з’ехаць. Уначы вярнуўся ў сваю кватэру, узяў толькі самае неабходнае. Потым паляцеў самалётам у Кіеў, а на наступны дзень па яго ў чарговы раз на кватэру прыйшоў АМАП.
- У той час, перад тым, як выехаць, я адчуваў страх, бо быў моцна напалоханы гэтай сітуацыяй. Ведаў, што ў турмах усё вельмі жахліва, і разумеў, што я такі чалавек, якому там будзе вельмі складана. Але ў той самы час разумеў, што трэба захоўваць халаднакроўнасць, каб не нарабіць нечага дрэннага. З аднаго боку я быў вельмі напалоханы, але з іншага планаваў, што мне далей рабіць.
У Кіеве адчуў сябе ў эйфарыі
У Кіеве страх адышоў. Тут адразу пачаў рабіць візу і рыхтавацца да выезду ў Польшчу.
- У Кіеве далей усё было добра, і я адчуваў сябе ў эйфарыі, бо цяпер мяне дакладна не забяруць. І тыя тры тыдні ў Кіеве адчуваў сябе, як чалавек, які з чорна-белага фільму пра вайну перанёсся ў каляровую казку чараўніка з краіны Оз. Такім тады быў для мяне Кіеў, у якім пачыналася вясна, дзе ўсё навокал квітнела. І вось гэта адно на адно наклалася: зараз я ўжо не буду затрыманы, і прыгажосць самога горада.
Потым, калі прыехаў у Польшчу, гэтае пачуццё, паводле Уладзіміра, яшчэ больш узрасло, бо адчуў, што тут ён стаў зусім недасяжны для АМАПу.
Горад, куды патрапіў, аказаўся гасцінным для замежнікаў
Польшча для Уладзіміра, з яго слоў, была і раней не зусім чужой краінай, бо некаторыя яго продкі былі палякамі. І ён гэта адчуваў. Адразу зарыентаваўшыся, зрабіў усе неабходныя паперы для легалізацыі і праз месяц, дзякуючы веданню англійскай мовы, пачаў працаваць.
- Я працаваў у рэкламе, рэдагаваў яе, сачыў, каб там не было нічога кшталту рэкламы алкаголю ці наркотыкаў, ці нечага падобнага. Спачатку мы працавалі на рускамоўным рынку, а пасля пачатку вайны нас перавялі на англамоўны рынак.
Інтэграцыя ў польскае грамадства, паводле Уладзіміра, таксама праходзіла ў яго даволі актыўна. Горад, куды ён патрапіў жыць, аказаўся вельмі гасцінным для замежнікаў і адрозніваецца ў Польшчы ад іншых сваёй ліберальнасцю.
- На маю думку, Познань вельмі добра ставіцца да іншаземцаў і гэта спрыяла інтэграцыі. Я пазнаёміўся з выкладчыцай універсітэта, якая займалася вывучэннем рускай мовы. А я ў той час вывучаў польскую. Мы сустракаліся і размаўлялі то па-польску, то па-руску. А яшчэ я здымаў пакой у кватэры, а ў другой частцы жыла польская сям’я, і мы таксама часта размаўлялі. Ды і з тымі палякамі, з якімі мне даводзілася сустракацца і гаварыць, – яны вельмі добра ставіліся да беларусаў і ахвотна са мной размаўлялі.
Мару працягнуць адукацыю
За час жыцця ў Польшчы Уладзіміру давялося змяняць працу, але сваім станам ён задаволены, кажа, што грошай на жыццё хапае, але галоўная яго мара – працягнуць адукацыю.
- Я хацеў бы пайсці вучыцца ў магістратуру. Тут ёсць аддзяленне, якое мяне вельмі цікавіць, якраз блізкае да той адукацыі, якую я атрымаў у Мінску. Каб далей развівацца, ёсць жаданне пайсці ў доктарскую школу, як яе тут называюць, і займацца ў акадэміі навуковай дзейнасцю. Мяне цікавіць навуковая кар’ера ў галіне лінгвістыкі і памежных з лінгвістыкай дысцыплін, дзе выкарыстоўваецца ІТ-інструментарый для даследаванняў у лінгвістыцы.
Я іду сцежкай, пратаптанай продкамі
Што датычыць эміграцыі, то Уладзімір кажа, што на генетычным узроўні для яго гэта шлях у нейкім сэнсе натуральны. Маўляў, быў час, калі продкі пасля паўстанняў былі вымушаныя з’язджаць з Польшчы, потым вярталіся, а некага наогул лёс закінуў у далёкія краіны.
- Спакон вякоў, як тэрыторыя Беларусі ўвайшла ў склад Расейскай Імперыі, для мяне гэта стала часткай традыцыі. І Польшча для мяне – не чужая краіна: тут, у Варшаве, ёсць магілы маіх продкаў, і мне ёсць куды прыйсці. Мы такая беларуска-польская сям’я, якая захавала з аднаго боку польскасць, а з іншага стала беларускімі палякамі. На пачатку ХХ стагоддзя пасля рэвалюцыі жонка і сястра майго дзеда належалі да беларускага жаночага кола ў Варшаве «Пагоня». Яны збіралі сродкі на дапамогу жаўнерам, якія ваявалі супраць савецкай улады.
Я не планую вяртацца
Па Беларусі Уладзімір сумуе, кажа, што сняцца сны аб ёй. Хочацца пабачыць блізкіх і сяброў, горад, у якім вырас. Праўда, вяртацца туды на пастаянна ўжо не плануе. Усе планы, якія ён будаваў праз рэжым, канулі ў Лету. А тут, маўляў, ужо пачало нешта выбудоўвацца.
- Я не планую вяртацца, але калі ўзнікне магчымасць рабіць сумесныя беларуска-польскія праекты, то хацеў бы ў гэтым удзельнічаць.
Павел Залескі
слухайце аўдыёфайл