Pisarz nie mógł osobiście uczestniczyć w ceremonii rozdania wyróżnień w Sztokholmie. Był wówczas chory, przebywał na leczeniu w Nicei.
Komitet Noblowski uznał "Chłopów" za "wybitny epos narodowy" i hymn na cześć życia. Docenił tę powieść także za uniwersalizm, harmonię kompozycji i plastyczny obraz.
Reymont od wielu lat był na liście kandydatów do literackiego Nobla, ale nie był faworytem. Na świecie nie był dobrze znany. Konkurenci w rywalizacji do literackiego Nobla w 1924 roku mieli byli bardzo silni. Wśród kandydatów do tego wyróżnienia wymieniano wtedy także Stefana Żeromskiego, a na swego pierwszego literackiego Nobla czekała Rosja. Jednocześnie zaledwie 19 lat wcześniej laur ten przyznano innemu polskiemu pisarzowi Henrykowi Sienkiewiczowi za "Quo Vadis", co także nie zwiększało szans Reymonta.
Zwieńczenie pisarskiego dorobku
Nagroda Nobla przyznana u schyłku życia stała się zwieńczeniem dorobku pisarskiego Reymonta. Autor był zaskoczony jej przyznaniem. W chwili otrzymania literackiego Nobla Reymont był właśnie po zapaleniu płuc. "Jeszcze z trudem przechodzę z pokoju do pokoju. Żyję odosobniony i na srogiej diecie" - pisał wtedy w liście do przyjaciela.
Władysław Reymont zmarł 5 grudnia 1925 roku. Pochowano go na Powązkach. Serce pisarza znajduje się w bazylice Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.
Dla upamiętnienia setnej rocznicy śmierci laureata Nagrody Nobla rok przyszły (2025) będzie w Polsce - decyzją Senatu - "Rokiem Władysława Stanisława Reymonta". Rok reymontowski, ustanowiony przez Sejm, obchodzono w naszym kraju także w 2000.
IAR/PP
04:13 10.12 Rocznica Nobla dla Chłopów.mp3 100. rocznica odebrania literackiego Nobla za „Chłopów”. Materiał Przemysława Pawełka [POSŁUCHAJ]