Płakałem na Morrisseyu

Krótki, ale bardzo treściwy. Występ legendy okazał się lepszy niż obstawiano przed koncertem. Nie obyło się bez kontrowersji.

Podobno po warszawskim koncercie sprzed dwóch lat ex-lider The Smiths tak polubił nasz kraj, że następną trasę koncertową chciał zagrać w 10 polskich miastach. Trafił w końcu tylko do Krakowa i Warszawy, ale jego miłość do polskiej publiczności raczej się umocniła. Tym bardziej, że w przeciwieństwie do występu z lipca 2009, tym razem Klub Stodoła był zapełniony niemal w 100 procentach.

Przed występem Mozza wyświetlane były fragmenty programów z brytyjskiej telewizji lat 70.: zapomnianych komedii, występów zespołów (m.in. ulubieńców Morrisseya, New York Dolls i Sparks) czy musicali. Był to mały wykład o rzeczywistości, w której kształtowała się jedna z największych muzycznych indywidualności ostatnich 30 lat. Biorąc pod uwagę, jak wygląda dzisiejsza telewizja - mieliśmy do czynienia z fascynującą egzotyką.

Set zaczął się od utworu The Smiths "I Want The One I Can't Have", a pierwsze kilka utworów wyglądało na solidną rozgrzewkę - zabrzmiały kapitalne numery z albumu "You Are the Quarry", najlepszej płyty Mozza w ostatnich 10 latach: "First of the Gang To Die" i "Irish Blood, English Heart" oraz singiel z 2006 roku "You Have Killed Me" w klimacie pierwszego solowego krążka artysty. Tradycyjnie brzmienie klubu Stodoła pozostawiało wiele do życzenia, jednak charyzma Morrisseya i poziom większości piosenek wynagrodził niedostatki. Wszyscy muzycy towarzyszący Morrisseyowi występowali w koszulkach z przerobionym logiem pewnej firmy fast-foodowej i podpisem McCruelty ("McOkrucieństwo"). Nie wyglądali specjalnie efektownie, ale takie jest prawo artysty, który zawsze olewał rytuały "rockowego show:" - jego muzycy mogą wyjść na scenę, jakby właśnie wychodzili do najnudniejszej pracy świata.

Z repertuaru The Smiths usłyszeliśmy jeszcze 3 utwory. "I Know It's Over" - szokująco szczera ballada z najlepszej płyty The Smiths, "The Queen Is Dead" uciszyła całą salę. "There Is a Light That Never Goes Out", druga piosenka z "The Queen Is Dead" to ostatni utwór, który usłyszeliśmy w Warszawie i po raz kolejny uświadomiłem sobie, że niemożliwe jest nielubienie tego kawałka. Natomiast przed pro-wegetariańskim hymnem "Meat Is Murder" Morrissey przemówił następującymi słowami: "Widzieliśmy co się dzieje w Norwegii. Morderstwa, morderstwa, morderstwa. Ale codziennie gorsze rzeczy dzieją się w McDonaldach i KFC!". Piosence towarzyszyła projekcja filmu z okropieństwami przemysłu mięsnego. Był to chyba jedyny moment, w którym stało się to, czego obawiało się wiele osób - wielki artysta ocierał się o auto-parodię. Ale to cały Morrissey. Jego ekscentryzmy i średnio przemyślane wypowiedzi kupujemy w pakiecie z genialnymi piosenkami. Przy wspaniale wykonanym coverze Lou Reeda, "Satellite of Love" czy hymnie prowincjonalnej Anglii lat 80. "Everyday Is Like Sunday" ciężko było kontrolować wzruszenie.

Piotr Kowalczyk