Duch słynnego "Nevermind" na nowej płycie Foo Fighters (recenzja)

"Wasting Light" przywodzi na myśl czasy, w których muzyki słuchało się zbyt głośno, nosiło czarne koszulki i walczyło z czymś, czego się nie rozumiało, ale przecież hormony zawsze wiedziały lepiej. Z powrotu Dave'a Grohla do formy cieszy się Emil Macherzyński.

Dave Grohl przeszedł naprawdę daleką drogę od "byłego perkusisty Nirvany", przez lidera zespołu biorącego siebie niezbyt poważnie, po próbę bycia sumieniem Ameryki. I teraz zdaje się upominać o swoją utraconą wiarygodność.

Jego zespół nagrywał "Wasting Light" w tym samym studiu, w którym powstało słynne "Nevermind", w dodatku z Butchem Vigiem, producentem odpowiedzialnym za brzmienie tamtego albumu. Na nowej płycie Foo Fighters w jednym kawałku pojawia się też basista Nirvany, Krist Novoselic. Poza tym Grohl odkurzył piosenkę "Marigold", napisaną w 1992 roku dla projektu Late!, a spopularyzowaną przez Nirvanę (wersja utworu znalazła się na stronie B singla "Heart Shaped Box"). To wszystko na kilometr śmierdzi próbą zbicia kasy. Ale widzieliście kiedyś wywiad z Davem? To jest tak słodki, bezpretensjonalny człowiek, że nie mam sumienia pomyśleć źle o jego intencjach. Te wszystkie nawiązania do czasów, w których Dave bębnił w Nirvanie, zaskakują o tyle, że lider Foo Fighters niechętnie wracał do okresu współpracy z Kurtem Cobainem. Przez pewien czas odmawiał nawet wspominania o nim. Chyba nie ma więc logicznego wytłumaczenia, skąd ta nagła decyzja o nagrywaniu "Wasting Light" akurat tam i akurat z tymi ludźmi. Może chodziło o odprawienie jakiegoś swoistego egzorcyzmu?

Już pierwszy singiel z nowej płyty Foo Fighters, zatytułowany "Rope", udowadnia, że projekt nie jest zwykłą próbą odwołania się do prostych refrenów i emocjonalnych, uładzonych krzyków znanych słuchaczom z choćby takiego "Best Of You". Nie ma tu nawet odwołania do bardziej wyrafinowanej melodyki Nirvany. To bardziej powrót do utworów, które są rzeczywiście pisane, a nie obliczane i produkowane w studiu pod buntujących się nastolatków i ich rodziców, lubiących "mocniejsze granie". Gitary potrafią ciąć z matematyczną precyzją, gdzieś zespół zrobi jakieś potknięcie na takcie. Zamiast rzewności i sentymentalizmu, płyta serwuje nam świeżość jak na swoją klasę, okraszoną jedynie gdzieniegdzie znanym z ostatnich albumów zaangażowanym stadionowym patosem. Jest to album płynący gładko i przyjemnie, czyli taki, o jakiego napisanie nikt już tego zespołu nie posądzał.

"Wasting Light" świetnie wpasowuje się w klimat tęsknoty za post-cobainową martyrologią, która powoli zaczyna dochodzić do głosu w pokoleniu obecnych dwudziestokilkulatków. Tęsknoty za nie mającymi wrócić czasami, w których muzyki słuchało się zbyt głośno, nosiło czarne koszulki, zapuszczało włosy i walczyło z czymś, czego się nie rozumiało, ale przecież hormony zawsze wiedziały lepiej. Może i jest to próba szukania usprawiedliwienia, że właśnie zupełnie bez pretensji spodobał mi się album Foo Fighters, ale kiedy słyszę gitary jak z amerykańskiej alternatywy w stylu Jawbox i Fugazi w zespole, który brał się prawie na bary z U2, ciężko nie poczuć się zaskoczonym.

Emil Macherzyński