Sławomir Mrożek to obok Gombrowicza i Lema najchętniej wydawany na świecie i najbardziej znany polski pisarz. Od pół wieku mieszka i tworzy poza krajem - we Włoszech, we Francji, w Meksyku.
Na spotkaniu 4 października w Domu Literatury w Warszawie jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich prozaików, satyryków i dramatopisarzy opowie między innymi o swej korespondencji ze Stanisławem Lemem. Odbierze też Nagrodę Polskiego Pen Clubu, a dzień później (5 października) spotka się z czytelnikami w salonie Empiku na Marszałkowskiej.
Mrożek debiutował w 1950 roku na łamach "Przekroju" reportażem "Młode miasto". Opublikowana w 1964 roku, już we Francji, sztuka "Tango" przyniosła mu międzynarodową sławę. W 1981 roku potępił stan wojenny i na jakiś czas zerwał kontakty z krajem. W 1989 roku kupił rancho w Meksyku i tam się przeniósł. W 1997 roku pisarz wrócił do Polski i zamieszkał w ukochanym Krakowie. Nie ukrywał jednak, że czuł się tu obco. W 2008 roku wyemigrował ponownie do Francji i osiadł w Nicei. Wyjeżdżając, powiedział, że na zawsze opuszcza kraj.
Twórczość Mrożka utrzymana jest w konwencji groteski, ukazuje świat zniekształcony, a niekiedy nawet absurdalny. W języku potocznym na stałe zagościła fraza "jak z Mrożka", określająca szczególnie bezsensowne, wynaturzone aspekty codzienności. Bohaterowie dramatów Mrożka są niewolnikami wyobrażeń, gestów i stereotypów myślenia. Często polemizują też z naszymi narodowymi mitami.
Do jego najważniejszych utworów należą też dramaty "Miłość na Krymie", "Emigranci" oraz "Wdowy". Jest także autorem książki "Varia. Życie i inne okoliczności" oraz satyrycznych opowiadań i humoresek, takich jak "Słoń" i "Wesele w Atomicach". W 2006 roku, po ciężkim udarze mózgu, wydał autobiograficznego "Baltazara", opowieść o latach swojej młodości w Krakowie. Począwszy od 2010 roku ukazywały się kolejne tomy jego "Dzienników" - "pisane krwią i żółcią, tęsknotą i złością, niespokojnymi nocami i podczas szczęśliwych dni" - jak sam o nich mówił.
usc/na podst.IAR