Poezja to wielka pani, której trzeba się całkowicie poświęcić: obawiam się, że nie byłem wobec niej zupełnie w porządku. (Jan Paweł II)
Pierwszy tomik poezji Karola Wojtyły – „Renesansowy psałterz” – powstał w 1939 r. Młody student polonistyki UJ (również aktor) inspiruje się Biblią i poetą z Czarnolasu, nieco później przyjdzie fascynacja poezją romantyzmu (J. Słowackim, C.K. Norwidem), ważny dla niego będzie również Wyspiański.
Od lat 50. Wojtyła, już jako kapłan, publikuje pod pseudonimami swe poematy – m.in. „Pieśń o Bogu ukrytym”, „Pieśń o blasku wody”, „Kamieniołom”, „Wigilię wielkanocną 1966”, „Profile Cyrenejczyka”, „Myśląc ojczyzna”. Pisze również dramaty.
Polski romantyk na papieskim tronie, pisał Miłosz w jednym ze swoich wierszy, to zdumiewający dowód na to, jak szczególne bywają „moce Poezji”. Krytycy, umieszczający twórczość Karola Wojtyły w tzw. nurcie poezji kapłańskiej (obok Twardowskiego, Pasierba czy Oszajcy), podkreślają jej refleksyjny, filozoficzny, a nawet mistyczny charakter. To poetyckie medytacje – mówią.
Zapraszamy do wysłuchania wybranych wierszy Karola Wojtyły w interpretacji Henryka Boukołowskiego (opracowanie Bogumiły Prządki).
