"Widok Delft"
O skali powziętego przez autorkę zadania świadczy to, że przedmiotem jej badań są nie tylko siedemnastowieczne obrazy holenderskie i odnoszące się do nich polskie utwory literackie, lecz także teksty dziewiętnastowiecznych pisarzy i krytyków (najczęściej francuskich), które ukształtowały tak zwany mit Holandii złotego wieku. Okazuje się, że pisarze tacy jak Czapski, Herling-Grudziński, Miłosz, Herbert, Zagajewski, Wencel - by wymienić tylko niektórych bohaterów książki - podobnie jak niegdyś Fromentin, Thoré, Balzac, postrzegają pejzaże, sceny rodzajowe, martwe natury i portrety (w tym także portrety zbiorowe i autoportrety) jako gatunki "typowo holenderskie", o Vermeerowskim "Widoku Delft" nie potrafią mówić bez odniesienia do Proustowskiego "petit pan de mur jaune", martwe natury "czytają" poprzez Chardina i Cézanne’a lub wskrzeszają mit Rembrandta-autoportrecisty, dokonującego analizy własnego "ja".
Na uwagę zasługuje również rozbudowana, szczegółowa analiza nieukończonego zbioru esejów Herberta o małych mistrzach holenderskich – Willemie Duysterze, Pieterze de Hoochu, Hendricku Avercampie, Herculesie Segersie i Pieterze Saenredamie. Autorka tropi niezlokalizowane przez Herberta cytaty, odkrywa źródła jego nawiązań, docierając do opracowań i katalogów, z których pisarz korzystał, przygotowując tom "Mali mistrzowie".
Do "Skarbca Nauki Polskiej" na rozmowę z dr Magdaleną Śniedziewską o jej książce zaprasza Katarzyna Kobylecka.
21 marca (piątek), godz. 15.00-15.30
mc
