Śmierć. Czy jest się czego bać?

Samotność odchodzenia, ból pokonanego ciała, lęk na myśl o nieodwołalnym wejściu w wielką niewiadomą. O mierzeniu się ze śmiercią, także tym artystycznym, opowiadali w Dwójce cenieni reżyserzy.

Foto: e3000/Flikcr, lic. CC

Nasza współczesność nie lubi tematów trudnych – nie ma w niej miejsca na starość, na umieranie. Ale sztuki wizualne dostrzegają te aspekty życia i starają się z nimi zmierzyć. W wigilię dnia Wszystkich Świętych gościliśmy w Dwójkowych "Rozmowach po zmroku" trzech polskich reżyserów, którzy w swoich filmach podejmowali te najtrudniejsze, graniczne tematy.
– Dziś umiera się samotnie, a umieranie w samotności jest najgorsze. Odprowadzenie tego, który umiera, bycie z nim blisko jest najważniejsze, nie można być samotny w odchodzeniu – mówił Jacek Bławut, twórca między innymi filmu "Jeszcze nie wieczór", opowieści o miłości, przemijaniu i aktorach marzących o zagraniu jeszcze jednej, może już ostatniej wielkiej roli.
Czy jest się czego bać, myśląc o śmierci? Marcin Koszałka na to pytanie odpowiada, że strach, owszem, jest, ale o żywych, nie o umarłych. – Najważniejsi to ci, którzy zostają, którzy widzą naszą śmierć, boję się umierania na oczach moich bliskich – wyznawał reżyser, autor przejmującego dokumentu "Istnienie", opowieści o nieuleczalnie chorym krakowskim aktorze Jerzym Nowaku.
– Śmierć mojego ojca dała mi poczucie, że nie ma się czego bać – mówił z kolei Piotr Dumała, twórca "Lasu", filmowej historii o procesie przechodzenia z życia do śmierci, o dwóch mężczyznach (ojciec i syn?) wędrujących przez czarno-biały las. Reżyser opowiadał o tym, jak po śmierci najbliższych można w pewien sposób oswoić przestrzeń cmentarza, poczuć bliskość świata po drugiej stronie.
Zapraszamy do wysłuchania tej szczególniej rozmowy.
Audycję prowadził Bartosz Panek.

Piotr Dumała w studiu Dwójki/fot. Grzegorz Śledź