Na obrazie Guercina dwaj pasterze w zamyśleniu patrzą na czaszkę, leżącą na skale lub grobowcu z wyrytą inskrypcją "Et in Arcadia ego", tłumaczoną dawniej jako epitafium "I ja żyłem w Arkadii". – To interpretacja francuskiego teoretyka sztuki André Félibiena. Jednakże źle przetłumaczył to zdanie, bo gdyby tłumaczyć to filologicznie, oznaczałoby "Nawet w Arkadii jestem". A więc memento mori, i te słowa mówi śmierć – opowiadała Grażyna Bastek.
Namalowane ok. 1628 r. dzieło Guercina zainspirowało prawdopodobnie Nicolasa Poussina, francuskiego malarza epoki baroku, działającego głównie w Rzymie. Stworzył on dwa obrazy pt. "Et in Arcadia ego", z których jeden wszedł do kanonu nurtu klasycyzującego we francuskim malarstwie. – Obrazy Poussina powstały później. Pierwsza wersja uznawana za bardziej barokową, dynamiczną i bliższą obrazowi Guercina powstała pod koniec lat 20. XVII wieku. Ta najbardziej znana znajduje się w Luwrze i pochodzi z drugiej połowy XVII wieku – podkreślała Grażyna Bastek.
Giovanni Francesco Barbieri zw. Guercino (ur. 1591, zm. 1666) był wielką sławą malarstwa włoskiego epoki baroku. Przydomek Guercino został mu nadany ze względu na zeza w prawym oku. Malował przede wszystkim obrazy o tematyce religijnej, rzadziej mitologicznej, wykonywał liczne zamówienia m.in dla papieża Grzegorza XV. O dziele malarza "Et in Arcadia ego" opowiedziała historyk sztuki Grażyna Bastek.
Audycję przygotował Michał Montowski.
Et in Arcadia Ego, między 1618 a 1622, olej na płótnie, wysokość: 82 cm, szerokość: 91 cm/Wikipedia Domena Publiczna
