Donatello był, mimo różnicy wieku, przyjacielem Brunelleschiego – obaj uczyli się u tego samego mistrza (Lorenzo Ghibertiego) i obaj zapisali się do cechu… złotników. Starszy Brunelleschi zasłynął jednak jako twórca kopuły katedry we Florencji, Donatello zaś zdobył nieśmiertelność jako rzeźbiarz.
Za pieniądze Filipa obaj pojechali na studia w Rzymie. Były to studia niezwykłe: wynajmowali grupę kopaczy, którzy odkopywali ślady dawnych budowli, które artyści następnie mierzyli, odkrywając proporcje budowli antycznych. Donatello przerysował wszelkie ornamenty, reliefy, medaliony, ocalałe dekoracje rzeźbiarskie. Z Rzymu wrócili bez pieniędzy, ale bogaci – ich szkicowniki były pełne materiałów.
- Obaj genialni, uczyli się wiele od siebie – mówiła dr Bożena Fabiani. – Stawiali sobie bardzo wysokie wymagania. Kiedy Donatello wyrzeźbił krucyfiks dla bazyliki Santa Croce i nadał Chrystusowi dośc pospolite rysy Brunelleschi zareagował gwałtownie: "Cóż to? Chłopka na krzyżu powiesiłeś?".
Donatello poczuł się dotknięty i rzucił przyjacielowi wyzwanie – zrób lepszego! Filip Brunelleschi podjął (w tajemnicy przed przyjacielem) wyzwanie. Jak skończyła się ta historia? – Zapraszamy do wysłuchania audycji.
Warto wspomnieć, ze znakomita kopia Dawida Donatella stoi przed Pałacem Sobańskich w Alejach Ujazdowskich w Warszawie.
Kopia "Dawida" DOnatella przed Pałacem Sobanskich w Warszawie, fot. Wikipedia/Zuska, lic. CC
Donatello, właściwie Donato di Niccolò di Betto Bardi (ok. 1386-1466), florencki rzeźbiarz - to jedna z najwybitniejszych postaci włoskiego renesansu, obok swego nauczyciela Lorenzo Ghibertiego twórcy renesansowego stylu w rzeźbie. Donatello wykonał rzeźby dla katedry florenckiej: posągi Dawida (1408/1409) i św. Jana Ewangelisty (1408-15), figury na fasadę kościoła Orsanmichele (słynny św. Jerzy, ok. 1416).
W Padwie stworzył pomnik kondotiera weneckiego, Erasmo da Narni, zw. Gattamelata (1447) - pierwszy pomnik konny od czasów antyku. Donatello ostatecznie zerwał z estetyką gotyku, jego dojrzałe prace cechuje swobodna kompozycja oparta na perpektywie. Doskonale oddany jest ruch postaci, jej stan psychiczny, mimika oraz ekspresja gestu.
Audycję przygotowała Ewa Prządka.
