O tych, których już nie ma. Wspominamy ofiary katastrofy 10 kwietnia

Nazywana "ikoną Solidarności" Anna Walentynowicz na co dzień pracowała w Stoczni Gdańskiej. - Mówili na mnie "Mała" - wspominała początki swojego zawodowego życia w archiwalnej rozmowie, której fragmentów wysłuchaliśmy w Czwórce.

Pomnik Anny Walentynowicz

Foto: PAP/Adam Warżawa

Ci, których już nie ma. Wspominamy ofiary katastrofy 10 kwietnia

Anna Walentynowicz, z domu Lubczyk, urodziła się 15 sierpnia 1929 roku we wsi Sienne na Wołyniu. Skończyła cztery klasy szkoły podstawowej, a wojenna bieda doprowadziła do tego, że rodzina Lubczyków zdecydowała o wysłaniu najstarszych dzieci do służby wojskowej. 

Zawodowo zajmowała się początkowo pakowaniem margaryny, potem została spawaczem. - Było gruntowne badanie, a u mnie wykryto nowotwór. Lekarze dawali mi pięć lat życia. Nie chciałam siedzieć w domu i czekać na śmierć, więc przekwalifikowałam się i poszłam pracować do Stoczni - mówiła w archiwalnej rozmowie.

ZOBACZ TAKŻE O. Józef Joniec. Wspominamy ofiary katastrofy smoleńskiej >>>

Po kilkunastu latach pracy, w 1980 roku, po raz pierwszy została zwolniona. Była wówczas suwnicową, operatorem urządzeń dźwigowych. Zwolnienie odbiło się szerokim echem, a 10-tysięczna załoga stoczni rozpoczęła jeden z najważniejszych strajków w najnowszej historii Polski. - Weszłam wtedy na dźwig, żeby ludzie mnie zobaczyli, bo inaczej nikt by nie uwierzył., Wtedy też zobaczyłam napis wykonany kredą nad głowami: „Przywrócić Annę Walentynowicz do pracy”.

W sierpniu Anna Walentynowicz mogła wrócić do pracy, ale najstępne lata minęły jej na ciągłym zmaganiu się z prześladowaniami i represjami machiny państwa. Anna Walentynowicz znalazła się jednak na liście stu najbardziej wpływowych kobiet ostatniego stulecia w Polsce.