Teatr w życiu Karola Wojtyły

– On się wychował w teatrze. Grał w nim, choć wiedział, że można za to trafić do Oświęcimia. Nie bał się jednak ryzykować – podkreśla reżyser Krzysztof Zanussi.

– Bardzo wpłynął na niego teatr Mieczysława Kotlarczyka. Był to teatr podziemny, szalenie ideowy i patriotyczny – zauważa Krzysztof Zanussi. Jak tłumaczy reżyser, w latach młodości Karola Wojtyły działanie teatru było świadectwem przetrwania narodu i on chciał w utrzymaniu narodowej tożsamości uczestniczyć.

– Tylko tam można było poznać klasykę rodzimej literatury m. in. dzieła Słowackiego czy Mickiewicza – podkreśla Krzysztof Zanussi.

Zdaniem reżysera, przyszły papież został silnie ukształtowany właśnie przez teatr tworzony w tamtych trudnych czasach, a trudności i lęki, które musiał w sobie pokonać były spore. – To był teatr, w którym dużo się ryzykowało wystawiając go potajemnie. Można było za to trafić Oświęcimia – zauważa.

Nie od dziś wiadomo, że Karol Wojtyła nie tylko grywał w teatrze, ale także sam pisał dramaty. Jednym z nich jest "Brat naszego Boga", który doczekał się ekranizacji za sprawą reżysera Krzysztofa Zanussiego.

"Brat naszego Boga", to sztuka będąca biografią świętego brata Alberta, czyli zakonnika Adama Chmielowskiego, założyciela zgromadzenia albertynów, powstańca styczniowego a także artysty malarza.

Dla reżysera dzieło to jest projekcją osobistych dylematów Karola Wojtyły. – Widać tam jego ogromne rozdarcie. Przyszły papież stawia w tej sztuce pytanie: Czy można być zarazem artystą i kapłanem? Jednocześnie, na podstawie życia św. brata Alberta, udzielana nie odpowiedzi, że jest to niemożliwe. Według mnie on się w tej sztuce żegna ze swoją twórczością – uważa reżyser.

Więcej w "Kontrkulturze". Dźwięk znajdziesz w ramce po prawej stronie.

ap

Dużo więcej materiałów dotyczących pontyfikatu Jana Pawła II zgromadziliśmy w serwisie specjalnym Beatyfikacja Jana Pawła II. Zapraszamy.