Rolnik spod Jasła znalazł złoty skarb

Ostatnia aktualizacja: 12.06.2015 20:00

Wyroby ze złota datowane wstępnie na 1600-400 lat przed Chrystusem znalazł rolnik w okolicach Jasła na Podkarpaciu. Zabytkowe przedmioty trafiły do Muzeum Podkarpackiego w Krośnie.

Czytaj także

Wampiry z Drawska mogły umrzeć na cholerę

Ostatnia aktualizacja: 01.12.2014 23:55

Tajemnicze groby z Wielkopolski mogą być pozostałością po epidemii. Na pewno byli to ludzie miejscowi - informują badacze z USA i Kanady na łamach "PLOS ONE".

Wśród setek historycznych, typowych pochówków na cmentarzu w Drawsku sześć wyraźnie się różni. Oprócz kości naukowcy znaleźli w nich sierpy i kamienie, ułożone w okolicach żuchwy i szyi pochowanych.

Chowano tak ludzi, co do których istniały podejrzenia, że mogą się zamienić w wampiry i powrócić. Antywampiryczne pochówki, najczęściej średniowieczne, znajdowano już m.in. w Gliwicach, Sandomierzu, Krakowie czy Kamieniu Pomorskim. Pochówki z Drawska są późniejsze. Pochodzą z XVII i XVIII wieku.

Lesley Gregoricka z University of South Alabama w USA i jej zespół sprawdzili, czy "wampiry" były przybyszami z daleka, czy miejscowymi. Można to ustalić na podstawie izotopów zachowanych w zębach - zdradzają one, czy dany nieboszczyk jadł produkty lokalne (które mają podobny skład izotopowy) czy z innych rejonów.

Okazało się, że osoby, wobec których zastosowano nietypowe praktyki pogrzebowe, byli miejscowi. Autorzy badania sugerują, że pochówki te mogą mieć związek z XVII-wieczną pidemią cholery. Wierzono wówczas, że osoba, która zmarła z powodu tej zakaźnej choroby, może powrócić jako wampir. Chciano zapobiec tej ewentualności.

(ew/PAP - Nauka w Polsce)

Zobacz więcej na temat: NAUKA archeologia POLSKA

Czytaj także

Szczecińscy archeolodzy znaleźli nieznane megality

Ostatnia aktualizacja: 22.12.2014 22:22

Archeolodzy ze Szczecina znaleźli tajemnicze konstrukcje megalityczne sprzed kilku tysięcy lat znaleźli na terenie Ziemi Łobeskiej w woj. zachodniopomorskim.

zdjęcie ilustracyjneFoto: Depositphotos

Dotychczas naukowcy nie zdawali sobie sprawy z obecności tego typu konstrukcji w tym rejonie.

Projekt inwentaryzacji megalitów na terenie Pomorza Zachodniego rozpoczął się w 2011 roku. Jego inicjatorami są dr Agnieszka Matuszewska i dr Marcin Szydłowski.

Okazało się, że magalitówjest więcej niżnprzypuszczano. - Już sama kwerenda materiałów archiwalnych, dawnych niemieckich map, literatury i analiza toponomastyczna, polegająca na badaniu znaczenia dawnych (często ludowych) nazw miejscowych, w poszukiwaniu lokalizacji konstrukcji megalitycznych, przyniosły nadspodziewane rezultaty” – mówi dr Matuszewska.

Po wykonaniu skrupulatnej pracy gabinetowej, badacze udali się w teren, aby zweryfikować swoje ustalenia. Na razie weryfikacji terenowej poddano dotychczas 5 potencjalnych lokalizacji.

Jednym z nowo odkrytych stanowisk jest konstrukcja położona nieopodal miejscowości Czachowo. Na XIX-wiecznych mapach niemieckich zaznaczono Hünen Berg, czyli „wzgórze olbrzymów”. Dla archeologów był to sygnał, że na szczycie tak nazwanej formy terenowej mogła znajdować się konstrukcja megalityczna. - Weryfikacja terenowa pokazała, że faktycznie w tym miejscu, w lesie na niewielkim wyniesieniu, znajdują się pozostałości kamiennych konstrukcji otoczone kamiennym kręgiem – mówi badaczka.

(ew/PAP-Nauka w Polsce)

Zobacz więcej na temat: archeologia NAUKA POLSKA

Czytaj także

Rzeka odsłoniła późnośredniowieczną dłubankę

Ostatnia aktualizacja: 25.05.2015 20:20

W Bugu przypadkowo odkryto czterometrową łódź wykonaną z jednego kawałka, tak zwana dłubankę. Pochodzi zapewne z okresu między XV i XVII wiekiem.

Widok na rzekę Bug z zamku w Drohiczynie Foto: Jaszek/Flickr

- Dłubanki nie są znaleziskiem wyjątkowo rzadkim, ale z pewnością interesującym i wartym uwagi. Obecnie jest ich znanych przeszło 330 z terenu Polski. Łodzie, dla których ustalono wiek, w większości pochodzą właśnie ze średniowiecza i czasów nowożytnych – mówi Grzegorz Śnieżko z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Warszawie.

- Trudno ocenić bez przeprowadzenia badań wykopaliskowych, czy została ona w miejsce odkrycia przyniesiona przez nurt z góry rzeki, czy też znajduje się w miejscu, w którym łódź pozostawił ostatni użytkownik – komentuje archeolog.

Naukowcy dopiero rozpoczęli analizę łodzi. Najprawdopodobniej wykonano ją z dębiny. Zachowana długość zabytku mierzy 4 m, ale badacze uważają, że pierwotnie była o kilkanaście centymetrów dłuższa. Mniej więcej w połowie długości dłubanki pozostawiono jedną gródź oddzielająca część dziobową od rufowej. Na zachowanej części dziobu łodzi widoczne jest zgrubienie oraz poprzedzające je od strony wewnętrznej wyżłobienie – być może jest to fragment elementu służącego do mocowania liny cumowniczej. Łódź najpewniej była używana przez jedną osobę zarówno do połowu ryb, jak i do przemieszczania się.

Laboratorium Datowań Bezwzględnych w Cianowicach wykonało analizę próbek drewna metodą radiowęglową (C14). Na jej podstawie uzyskano daty zawierające się pomiędzy końcem XV a ok. połową XVII w. Jednak zdaniem archeologa, należy te wyniki traktować jako wstępne.

(ew/PAP-Nauka w Polsce)

Zobacz więcej na temat: archeologia NAUKA POLSKA