Getto zostało utworzone jesienią 1940 roku. W ciągu dwóch lat zamieszkiwało je w sumie 15 tysięcy Żydów. Było podzielone na dwie części: mieszkaniową i kuracyjną.
Z otwockiej rampy kolejowej 19 sierpnia 1942 roku wywieziono do Treblinki od 7 do 10 tysięcy osób.
W czasie likwidacji getta część Żydów zginęła na miejscu - 19 sierpnia w lesie przy ulicy Reymonta zastrzelono około 600 osób, a w następnych dniach ponad 2 tysiące. W części kuracyjnej likwidacja wiązała się z masowymi mordami pensjonariuszy ośrodków "Zofiówka" oraz "Brijus". Zabijano zarówno dorosłych, jak i dzieci. Przez cztery tygodnie po likwidacji na terenie Otwocka miały miejsce masowe egzekucje Żydów, podczas których życie straciło około 3 tysięcy osób.
Otwockie getto było drugim co do wielkości w dystrykcie warszawskim. Pierwsi Żydzi przybyli do Otwocka pod koniec XIX wieku. Przed wojną mieszkało tam ponad 14 tysięcy Żydów, stanowiących ponad 50 procent mieszkańców miasta.
