Jarosław Kaczyński - opozycjonista, premier, strateg polityczny

Dzisiejszy prezes PiS urodził się 18 czerwca 1949 roku w Warszawie. Jest bratem blźniakiem tregicznie zmarłego prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Jarosław Kaczyński, prezes PiS. Warszawa, 14.10.2019

Foto: PAP/Rafał Guz

Wychował się w inteligenckiej rodzinie na warszawskim Żoliborzu. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, a po ich ukończeniu kontynuował karierę naukową. Po obronie doktoratu w 1976 roku został pracownikiem Filii UW w Białymstoku.

Działacz opozycji w latach PRL

Równocześnie działał w opozycyjnych organizacjach. W 1968 uczestniczył w studenckich protestach na UW, a po brutalnym stłumieniu robotniczych protestów w czerwcu 1976 oraz późniejszych represjach wobec ich uczestników zaangażował się działalność w Komitecie Obrony Robotników. Pod koniec lat 70. Jarosław Kaczyński dołączył do redakcji opozycyjnego czasopisma "Głos".

W 1980 roku dołączył do prac nad powstającym wówczas Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym "Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego został członkiem Komitetu Helsińskiego, zbierającego dowody na łamanie praw człowieka przez władze PRL.

Stopniowo zyskiwał coraz większe wpływy w demokratycznej opozycji. W 1983 roku nawiązał współpracę z Tymczasową Komisją Koordynacyjną NSZZ "Solidarność". W 1988 roku został doradcą strajkujących pracowników Stoczni Gdańskiej.

W okresie transformacji ustrojowej Jarosław Kaczyński był już ważną postacią opozycji demokratycznej. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w ramach zespołu ds. reform politycznych oraz w podzespole ds. reformy prawa i sądów oraz został senatorem Komitetu Obywatelskiego "Solidarność" w czerwcowych wyborach kontraktowych w 1989 roku.

Odgrywał ważną rolę w parlamencie i m.in. uczestniczył w negocjacjach z posłami Stronnictwa Demokratycznego i Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w sprawie zawarcia koalicji. Rozmowy zakończyły się sukcesem i doprowadziły do powołania rządu Tadeusza Mazowieckiego.

Polityk w III RP

W 1990 roku był inicjatorem założenia partii Porozumienie Centrum. Program ugrupowania popierał integrację Polski z NATO i Wspólnotami Europejskim. PC apelowało także o  przyspieszenie reform politycznych i gospodarczych w III Rzeczpospolitej.

Wśród najważniejszych postulatów znajdowało się jak najszybsze przeprowadzenie w pełni wolnych i demokratycznych wyborów prezydenckich i parlamentarnych. Program ugrupowania stawiał sobie za cel zbudowanie tzw. "Nowego Państwa".

– Porozumienie Centrum chciało, aby społeczeństwo i państwo odcięło się od dziedzictwa PRL. Żądano rozpoczęcia procesu dekomunizacji, lustracji, ograniczenia wpływów sił postkomunistycznych w gospodarce, administracji, wojsku i służbach specjalnych – mówił politolog Adam Chmielecki, autor książki "Nowe Państwo. Porozumienie Centrum w dokumentach (1990-2001)", w audycji Jerzego Jachowicza.

Porozumienie Centrum dostało się do Sejmu I kadencji, ale w następnych wyborach nie zdołało już samodzielnie powtórzyć tego sukcesu. Politycy ugrupowania powrócili do parlamentu dopiero w 1997 roku w ramach bloku wyborczego Akcji Wyborczej Solidarność.

Porozumienie Centrum formalnie przestało istnieć w 2001 roku, a większość jego działaczy weszło w skład nowej partii Prawo i Sprawiedliwość, które tego samego roku weszło w skład nowego Sejmu. Jego prezesem był Jarosław Kaczyński, który jednocześnie sprawowała mandat posła. Ugrupowanie stopniowo zdobywało coraz większą popularność, aż w końcu w 2005 roku zwyciężyło w wyborach parlamentarnych.

W latach 2006-2007 roku Jarosław Kaczyński był premierem koalicyjnego rządu.

sa