Польская акторка Бэата Рыботыцка (Beata Rybotycka) – выключэнне сярод сучасных зорак шоу-бізнесу. У сеціве вельмі мала звестак з яе жыцця, затое шмат месца займае інфармацыя пра яе прафесійныя дасягненні.
На першым месцы ў Бэаты – акторства, а не спеў. І з такой думкай, відаць, яна выбірала навучальную ўстанову (тэатральную школу) – хацела граць, а спяванне прыйшло само сабою.
Нарадзілася гераіня нашай сённяшняй перадачы ў ліпені 1964 года на поўдні Польшчы, у горадзе Глівіцэ. Закончыла Дзяржаўную тэатральную школу імя Людвіка Сольскага ў Кракаве, пачала выступаць у тэатры ў ’88 годзе. Выступала ў некалькіх тэатральных установах – між іншым Старым тэатры імя Хэлены Маджэеўскай у Куракаве, Тэатры СТУ, Піўніцы пад баранамі, Тэатры Людовым ў Новай Хуце, Тэатры музычным у Гдыні.
Акрамя працы на тэатральнай сцэне, Бэата не пазбягае таксама кінематографа. Яна выступіла ў чатырох кінафільмах і пяці тэлевізійных серыялах.
У 2005 годзе Рыбатыцка была ўзнагароджана бронзавым медалём «За заслугі перад культурай» Gloria Artis.
Пра прыватанае жыццё Бэаты вядома мала, хаця, калі б захацець, можна было б шмат сказаць і напісаць пра яе каханне да заснавальніка Тэтру СТУ Кшыштафа Ясіньскага. Яна – трэцяя жонка Ясіньскага, паміж імі 21 год розніцы ва ўзросце. Раней Ясіньскі быў два разы жанаты, другі раз – з вядомай пясняркай Марыляй Радовіч. Так што эмоцый у жыцці гэтых людзей хапала. У Бэаты і Кшыштафа ёсць адно дзіця – дачка.
А сёння я прапаную вашай увазе песні ў выканнані Бэаты Рыбатыцкай, якая называецца "Kolęda Dla Nieobecnych" – «Калядная песня для не прысутных».
A nadzieja znów wstąpi w nas.
Nieobecnych pojawią się cienie.
Uwierzymy kolejny raz w jeszcze jedno Boże Narodzenie.
I choć przygasł świąteczny gwar,
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu,
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj,
Wbrew tak zwanej ironii losu.
Daj nam wiarę, że to ma sens.
Że nie trzeba żałować przyjaciół.
Że gdziekolwiek są – dobrze im jest,
Bo są z nami choć w innej postaci.
I przekonaj, że tak ma być,
Że po głosach tych wciąż drży powietrze.
Że odeszli po to by żyć,
I tym razem będą żyć wiecznie.
Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat,
Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole.
Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas,
I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole.
А надзея вернецца да нас. Не прысутных з'явяцца цені. І паверым чарговы раз у яшчэ адны Калядныя святы. І хоць святочны шум заціх, бо голас кагосьці зноў не прагучаў, прыйдзі сюды да нас і застанься з намі. Насуперак так званай іроніі лёсу. Дай нам веру, што гэта мае сэнс. Што не трэба шкадаваць сяброў. Што дзе б яны ні былі – ім добра, паколькі яны з намі, хоць і ў іншым выглядзе. І пераканай мяне, што так і павінна быць. Што паветра ўсё яшчэ дрыжыць ад гэтых галасоў. Што яны пакінулі свет, каб жыць. І на гэты раз яны будуць жыць вечна. Прыйдзі на свет, каб звесці рахункі стратаў. Каб заняць пустое месца сярод нас за сталом. Яшчэ раз дазволь радавацца дзіцём унутры нас. І забыць, што ёсць пустыя месцы за сталом.
Nieobecnych pojawią się cienie – не прысутных паявяцца цені. Калядныя святы, Божае нараджэнне – гэта вельмі важнае свята для абсалютнай большасці палякаў. Калі савецкай уладзе ў вялікай ступені ўдалося выкараніць гэтае свята на тэрыторыі рэспублік былога Савецкага Саюзу і замяніць яго святкаваннем прыходу Новага года, то ў Польшчы, нягледзячы на ўсе старанні ўладаў, гэта не ўдалося. Каляды – сямейнае свята, таму асабліва сумна яго сустракаць у тых сем’яў, дзе на працягу года памёр хтосьці з блізкіх, хочаш – не хочаш, а ўспамінаеш гэтага чалавека.
Zabrakło znów czyjegoś głosu – дзеяслоў zabraknąć, brakować (адсутнічаць) часта ўжываецца ў польскай мове. У дадзеным выпадку можна перакласці гэты сказ як «не хапае голасу кагосьці, ужо не гучыць голас кагосьці».
Z nami trwaj – з намі застанься, з намі будзь.
Gdziekolwiek są – гэтую папулярную польскую канструкцыю можна перакласці на беларускую мову сказам «дзе б яны ні былі».
Odeszli po to, by żyć – калі памірае чалавек, палякі часта кажуць, што ён odszedł – адышоў.
Puste miejsca przy stole – пустыя месцы за сталом. Гэта не толькі месцы тых людзей, якіх не стала. У Польшчы існуе традыцыя, што за святочным сталом заўсёды павінна быць адна пустая талерка – свабоднае месца для нечаканага госця.
нг