Каля 350 беларусаў ваююць ва Украіне ў складзе розных падраздзяленняў Узброеных сіл. У прыватнасці, у палку імя Кастуся Кліноўскага. Гэта адна з самых вялікіх груповак іншаземцаў ва ўкраінскай арміі.
Нягледзячы на гэта, беларускія добраахвотнікі ва Украіне дагэтуль не маюць магчымасці легалізавацца ва Украіне, атрымаць медыцынскую страхоўку і г.д.
За 10 гадоў вайны каля 60 беларусаў загінулі, абараняючы Украіну. У прыватнасці, Міхаіл Жызнеўскі, які стаў адной з першых ахвяр разгону Майдана ў Кіеве ў студзені 2014 года.
Андрэй Кушняроў, ураджэнец Гомеля, прыбыў ва Украіну на пачатку поўнамаштабнага расійскага ўварвання і працягвае жыць і ваяваць там дагэтуль. На пачатку размовы з Беларускай службай Польскага радыё Андрэй Кушняроў распавёў, чаму вырашыў не заставацца ў баку і далучыўся да абарончай вайны ва Украіне.
Наш суразмоўца перакананы, да таго часу пакуль РФ існуе ў такім кшталце як зараз, яе суседзі будуць спазнаваць розныя формы расійскай агрэсіі.
Андрэй Кушняроў служыў на фронце, у тым ліку, у якасці вайсковага перакладчыка. На першы погляд, можа здавацца, што гэта даволі выгодная вайсковая прафесія, звязаная з бюракратычнай працай у штабе. Аднак гэта далёка ад праўды:
— Я некаторы час знаходзіўся ў замежным легіёне ў якасці ваеннага перакладчыка, у вёсцы Міхайлаўка, непадалёку ад ракі Інгулец. Гэта Херсонскі кірунак. Гэта былі першыя месяцы вайны, мяне наогул там забылі, што я там ёсць. Быў поўны бардак, павінны былі быць два перакладчыкі, але другі не пайшоў па нейкіх абставінах, а пра мяне забыліся. Трэба было пастаянна быць на сувязі. У мяне быў атрад з 10 байцоў з розных краін.
Наша задача была абараняць вёску Мурахаўка. Было некалькі іншых падраздзяленняў, але ў нас была свая лінія адказнасці. Гэта было вельмі цяжка, таму што я таксама павінен быў быць на пазіцыях, і калі я выйшаў з пазіцый, я ўсё роўна павінен быў не спаць, таму што трэба пастаянна перакладаць. Пару тыдняў не спаў, кожныя паўгадзіны будзілі на пераклад.
У нас не было беспілотнікаў, і мы вялі разведку пешшу. Была сітуацыя, калі на элеватар побач з намі зайшла нейкая тэхніка. Але ў нас няма дронаў, гэта толькі пачатак вайны. Набліжалася наша аперацыя, у якой мы павінны былі атакаваць расійскія пазіцыі. І трэба было даведацца, што за тэхніка туды заехала. Як гэта зрабіць, калі ні дронаў, нічога няма. Мы з адным хлопцам з Германіі пазыўны Кайзер, мы пайшлі пешшу па адкрытым полі, каб праверыць хто там. Ты не ведаеш, куды ты ідзеш, і хто там. Калі нашы — то ўсё добра, а калі не — мы мёртвыя.
Але іншага варыянту не было, і гэта трэба было зрабіць. Тады ўвогуле не было беспілотнікаў. Цяпер з гэтым абсталяваннем лепш, яно сапраўды ратуе жыццё. Было вельмі страшна ісці, але іншага выйсця не было.
Дзякуй Богу, на элеватары былі нашы хлопцы, украінцы, з іншай часткі. Яны вельмі спалохаліся, калі мы прыйшлі. Яны таксама не ведалі, хто ідзе. Гэта было больш за два гады таму. Цяпер сітуацыя прынцыпова іншая. У нашым батальёне такога ўжо ўвогуле не бывае, але ведаю, што ў некаторых іншых частках такое, на жаль, яшчэ здараецца.
Андрэй Кушняроў служыць у шэрагах УС Украіны ўжо больш за два з паловай гады. На баявым шляху ў яго былі раненні, вызваленне ўкраінскіх гарадоў і сёл, прыкрыя размовы з так званым ждунамі на ўкраінскім Данбасе.
Пра тое, што ў салдацкім жыцці самае складанае, а таксама ўспаміны Андрэя Кушнярова пра ягоны першы бой, слухайце ў далучаным гукавым файле.
Эдуард Жолуд