Ożywianie historii emocjami

Współczesnych artystów bardziej interesuje, co ludzie dawniej czuli i myśleli, niż statystyki i ogólna perspektywa historyczna. Jaki związek z prawdą historyczną mają ich dzieła? Posłuchaj dyskusji w Dwójce.

Weronika Rosati na planie "Obławy"

Foto: mat.prasowe

Jednym z najgłośniejszych ostatnio polskich filmów odwołujących do historii, była "Obława”, Marcina Krzyształowicza. Obraz rozgrywa się w realiach II wojny światowej i jest opowieścią o losach leśnego oddziału partyzanckiego walczącego z wojskami hitlerowskimi.

W rozmowie z Michałem Nowakiem, reżyser prosił, by nie traktować jego dzieła jako stricte historycznego. – Do takiego postrzegania mojego filmu ludzi skłania wykorzystana w nim symbolika AK. Tymczasem my staraliśmy się, żeby to była fantasmagoria, opowiedziana w duchu thrillera – wyjaśniał Krzyształowicz. Jednocześnie twórca dopowiadał, że choć można na jego obraz spojrzeć przez pryzmat losów polskich partyzantów, to akcja jego filmu równie dobrze mogłaby dziać się w Afryce. Sam Krzyształowicz w artystycznym podejściu historii przedkłada perspektywę osobistą i jednostkową nad doświadczenia zbiorowości.

Skupienie się na życiu wewnętrznym jednostki uwikłanej w wielką politykę, to trend, który już od dawna towarzyszy malarzom, pisarzom, czy filmowcom. Coraz częściej uczucia uczestników wydarzeń, są też eksponowane w pracach historyków. – Strach i radość, to emocje, które wcześniej rzadko były przez nich podejmowane. Teraz powstają o tym książki, choć są to tematy, które trudno badać, bo trudno jest zajrzeć ludziom do głowy – zwracał uwagę dr Marcin Zaremba - historyk, politolog z Instytutu Studiów Politycznych PAN.

W audycji przyjrzeliśmy się związkom sztuki współczesnej z historią najnowszą w Polsce, Rosji i świecie iberoamerykańskim, o czym opowiadali m.in. Ewa Wójciak - aktorka, dyrektor naczelna i artystyczna Teatru Ósmego Dnia i prof. Grzegorz Klaman - artysta, prezes Fundacji Wyspa Progress, wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.