Album zawiera liczne zdjęcia Tatr wykonane przez Mieczysława Karłowicza podczas górskich wypraw, przede wszystkim unikatowe fotografie pochodzące z prywatnych albumów kompozytora, opatrzone jego własnoręcznymi podpisami, udostępnione przez Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie. Książkę otwiera esej Justyny Nowickiej, omawiający konteksty fotograficznej twórczości Karłowicza, a zamyka relacja Mariusza Zaruskiego, pioniera taternictwa i przyjaciela kompozytora, który pierwszy ruszył mu z pomocą i przewodził akcji ratunkowej. W albumie znajdują się także wspomnienia z górskich wędrówek, które kompozytor publikował w „Taterniku” i „Pamiętniku Towarzystwa Tatrzańskiego”, bogaty materiał ilustracyjny oraz kronika najważniejszych wydarzeń z życia Mieczysława Karłowicza.
Ze wstępu:
Trzy albumy liczące 129 zdjęć w formacie 8,5 × 11 cm, zachowane w zbiorach Centralnej Biblioteki Górskiej PTTK w Krakowie, o których pisał Karłowicz, że są "w zasadzie nienaruszalne", to zbiór wyjątkowy. Pochodzą z lat 1906–1908. Dwa z trzech albumów podpisane zostały ręką autora – białym tuszem, kaligraficznym, starannym pismem. Ponadto w zbiorach biblioteki zachowało się 91 szklanych klisz, przechowywanych w specjalnych drewnianych pudełkach. Kompozytor sam wywoływał i wybierał zdjęcia do albumów. Karłowicz jest tu więc nie tylko autorem, ale także świadomym edytorem swoich zdjęć, a zachowany do dziś oryginalny, autorski układ to absolutny wyjątek w dorobku fotografów taterników. Zachowane zdjęcia to estetyczna kwintesencja myślenia Karłowicza o górach. Wysokie, puste, odważnie kadrowane Tatry uosabiają te wartości, które dla „uczuciowego alpinisty” miały w górach charakter fundamentalny. [Justyna Nowicka]
O autorze
Mieczysław Karłowicz (1876-1909) – przedstawiciel nurtu w muzyce zwanego „Młodą Polską”, wybitna postać kompozytorska przełomu XIX i XX wieku, a także znakomity taternik, pionier narciarstwa, fotografik i publicysta. Studiował grę na skrzypcach, harmonię, kontrapunkt i formy muzyczne oraz kompozycję. Działał w Zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, przy którym założył i prowadził orkiestrę smyczkową. W latach 1904-09 stworzył 6 poematów symfonicznych op. 9-14, które zapewniły mu miano twórcy nowoczesnej polskiej muzyki symfonicznej i najwybitniejszego polskiego przedstawiciela późnoromantycznego poematu symfonicznego. Stworzył własny, oryginalny świat artystyczny o specyficznym typie ekspresji. Zginął tragicznie 8 lutego 1909 r. zasypany lawiną śnieżną w Tatrach.
