Warszawa: podpisano układ o podstawach normalizacji wzajemnych stosunków między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec. Władysław Gomułka uznał to za swój wielki osobisty sukces. Władze partyjne uznały, że podpisanie układu należy wykorzystać propagandowo przy wprowadzaniu podwyżek.

"Polska Rzeczpospolita Ludowa i Republika Federalna Niemiec, zważywszy, że ponad 25 lat minęło od zakończenia drugiej wojny światowej, której pierwszą ofiarą padła Polska, i która przyniosła ciężkie cierpienia narodom Europy, pomne tego, że w tym okresie wyrosło w obu krajach nowe pokolenie, któremu należy zapewnić pokojową przyszłość, pragnąc stworzyć trwałe podstawy dla pokojowego współżycia oraz rozwoju normalnych i dobrych stosunków pomiędzy nimi, dążąc do umocnienia pokoju i bezpieczeństwa w Europie, świadome, że nienaruszalność granic i poszanowanie integralności terytorialnej i suwerenności wszystkich państw w Europie w ich obecnych granicach jest podstawowym warunkiem pokoju (...)"

("Układ między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków", opublikowano w Dzienniku Ustaw Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z 1972, nr 24, poz. 168)

Warszawa: minister obrony narodowej gen. Wojciech Jaruzelski wydał rozkaz "W sprawie współdziałania MON i MSW w zakresie zwalczania wrogiej działalności, ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz przygotowań obronnych." Jaruzelski nakazywał, aby w przypadku "poważnego zagrożenia lub naruszenia porządku i bezpieczeństwa publicznego oraz przygotowań obronnych."

Jaruzelski nakazywał też, aby "w przypadku poważnego zagrożenia lub naruszenia porządku i bezpieczeństwa publicznego" MON "każdorazowo na podstawie decyzji kierownictwa partyjno-rządowego" udzielało pomocy MSW "wydzielając odpowiednie siły i środki, zwłaszcza Wojsk Ochrony Wewnętrznej, do wykonania zadań we współdziałaniu z siłami i środkami resortu spraw wewnętrznych."

Wielkość, charakter i zakres pomocy wojskowej, w tym również "warunki użycia broni", miał zgodnie "z wytycznymi kierownictwa partyjno-rządowego" ustalić minister obrony narodowej w porozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych.

(E. J. Nalepa, Wojsko Polskie w Grudniu 1970, Warszawa 1990, s. 31)

Warszawa: na posiedzeniu Biura Politycznego KC PZPR zatwierdzono uchwałę Rady Ministrów o zmianie cen detalicznych. Do wszystkich Podstawowych Organizacji Partyjnych (POP) skierowano specjalny list w sprawie podwyżek, który miał być odczytany w sobotę 12 grudnia na popołudniowych zebraniach partyjnych.

W liście pisano m.in.: "Podwyżki cen na szereg artykułów powszechnego użytku nie mogą być, z natury rzeczy, przyjmowane z zadowoleniem przez masy pracujące. Chodzi o to, aby zostały przyjęte ze zrozumieniem. To właśnie ma na celu niniejszy list. Najważniejszym więc zadaniem stojącym przed wszystkimi czlonkami partii i przed organizacjami partyjnymi w obecnej chwili, jest właściwe wyjaśnienie wszystkim ludziom pracy przyczyn i słusznych celów, jakimi powodowała się partia i rząd podejmując te doniosłe decyzje."

Na posiedzeniu wprowadzono poprawki do komunikatu Polskiej Agencji Prasowej na temat podwyżek cen. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych powołuje specjalny sztab centralny i sieć sztabów wojewódzkich na wypadek zamieszek. Na jego czele stanął wiceminister MSW i komendant główny MO gen. Tadeusz Pietrzak. W następnych dniach utworzono sztaby działające na szczeblu województwa. W tym dniu we wszystkich jednostkach MSW ogłoszono stan pełnej gotowości.

Gdańsk: w Stoczni im. Lenina - podobnie jak we wszystkich zakładach pracy całego kraju - odbywały się zebrania podstawowych organizacji partyjnych. Na spotkaniach odczytano list Biura Politycznego KC PZPR.

W otwartym zebraniu na wydziale K-3 wziął udział członek Biura Politycznego i wicepremier Stanisław Kociołek. W spotkaniu uczestniczyło około 3 tys. robotników. Na wiadomość o podwyżce cen przekazaną przez Kociołka, sala zareagowała protestami.

W trakcie burzliwej dyskusji wicepremier oświadczył: "Ja do was po pomoc nie przyjechałem, macie robić swoje, pomocy nie potrzebuję". Powiedział, że zarobki w tej grupie są stosunkowo wysokie. Zarzucił łamanie dyscypliny partyjnej tym, którzy zgłaszali wątpliwości. Spotkanie skończyło się ogólnym zamieszaniem.

Do Warszawy przekazano meldunek o nastrojach w Gdańsku: "Generalnie rzecz biorąc podstawowe organizacje partyjne odrzucają list Biura Politycznego".

Wieczorem w radiu i telewizji ogłoszony został komunikat w sprawie wprowadzenia z dniem 13 grudnia regulacji cen. Podwyżki obejmowały 45 grup artykułów, głównie spożywczych. 

W związku z tak zwaną niedzielą handlową znaczna część sklepów na terenie całego kraju była otwarta. Polacy robili przedświąteczne zakupy i komentowali nowe ceny. Służba Bezpieczeństwa odnotowywała pojawiające się głosy niezadowolenia.

Komenda Wojewódzka MO w Gdańsku odnotowała szereg "wrogich" napisów, m.in.: "Precz z okupacją bolszewicką", "Gdzie jest smalec", "Precz z socjalizmem", "Precz z Gomułką", "Robotnicy, dlaczego jest podwyżka", "Ludu pracujący odbierają nam chleb. Polska wolna".

Prof. Jerzy Eisler w swojej monografii na temat Grudnia 1970 pisze: "Aparat Bezpieczeństwa czynił przygotowania takie, jakby jego skoszarowani od soboty rano przedstawiciele wybierali się na wojnę z własnym narodem. Kierownictwo partyjno-państwowe w Warszawie oczekiwało z niepokojem  na meldunki napływające z terenu, ale chyba jednak wierzyło w to, że społeczeństwo tym razem przyjmie podwyżkę cen z pokorą". 

Gdańsk: po godz. 6 około 60 pracowników Stoczni im. Lenina przerwało pracę. Żądali cofnięcia podwyżki. Po godz. 11 blisko tysiąc robotników opuściło stocznię. Robotnicy skandowali "Chodźcie z nami", śpiewali m.in. hymn, "Boże coś Polskę". Pod siedzibą Komitetu Wojewódzkiego domagali się rozmowy z I sekretarzem Alojzym Karkoszką, który w tym czasie uczestniczył w VI plenum.

Warszawa: rozpoczęły się obrady VI plenum KC PZPR. Miały być poświęcone m.in. ocenie planu gospodarczego za lata 1966–1970. Nie przewidywano dyskusji o podwyżkach cen. Gomułkę i partyjnych notabli nieoficjalnie poinformowano o strajkach w Gdańsku.

Gdańsk: po godz. 14 demonstranci wkroczyli na dziedziniec Politechniki Gdańskiej i nawoływali studentów, aby przyłączyli się do nich. Później tłum dotarł do gmachu Polskiego Radia. Esbecy rozkazali pracownikom demontaż nadajnika. Demonstranci zażądali uruchomienia go. Zamierzali wygłosić apel do robotników w innych częściach kraju. Jednak to się nie udało. Ok. 15.15 - Zenon Kliszko, najbliższy współpracownik Gomułki, telefonicznie przekazał decyzję o użyciu milicji przeciwko robotnikom. O godz. 15.50 oddziały ZOMO i milicji zablokowały drogę manifestantom. Doszło do pierwszych ulicznych walk. Na użycie petard i gazu łzawiącego demonstranci odpowiedzieli kamieniami. O 16.15 zarządzono blokadę telefoniczną dla zagranicy. MO podała, że zatrzymano 16 osób, co było nieprawdą. W tym dniu do więźnień trafiło 329 osób. Zostali brutalnie pobici.

Gdynia: w Stoczni im. Komuny Paryskiej narasta atmosfera wzburzenia. Na wieść o zajściach w Gdańsku i aresztowaniu członków Komitetu Strajkowego w Gdyniu, reszta załogi ogłosiła strajk protestacyjny. Na głównych ulicach miasta pojawiły się patrole milicji i wojska.

Gdańsk: w całym mieście trwały strajki. Milicja i wojsko zablokowały wejścia do stoczni. Ok. godz. 8 w okolicach bramy numer 2 padły strzały w kierunku robotników. Zginął Jerzy Matelski i Stefan Mosiewicz, a  11 innych zostało rannych. Wieczorem w lokalnej telewizji wicepremier Kociołek zaapelował do stoczniowców, aby wrócili do pracy. Wcześniej władza podjęła decyzję o zablokowaniu przez wojsko i milicje dróg prowadzących do portu i stoczni.

Słupsk: w Fabryce Sprzętu Okrętowego blisko 150 robotników rozpoczęło strajk. Żądali spotkania z dyrektorem zakładu, a następnie z I sekretarzem PZPR. Na ulicach miasta pojawiły się napisy: "Popieramy Gdańsk", "Chcemy chleba", "Precz z PZPR". 

Elbląg: ok. godz. 17.30 w rejonie Placu Wolności zgromadziły się grupy manifestantów. Zaczęły się starcia z milicją. Radiowozy obrzucono kamieniami, próbowano podpalić budynek Komitetu Miejskiego PZPR.

Gdynia: od godz. 5 na przystanek Gdynia-Stocznia przyjeżdżali pierwsi robotnicy. Wkrótce zgromadziło się tam ponad 3 tys. osób. Drogę do stoczni zagrodziła im kolumna czołgów, żołnierze i milicja.

Ludzie nie mieli gdzie uciekać. Po pierwszym strzale ostrzegawczym zaczęło strzelać do stoczniowców. Zginęło 11 osób: Brunon Drywa, Zbigniew Godlewski, Jan Kałużny, Jerzy Kuchcik, Stanisław Lewandowski, Zbigniew Nastały, Józef Pawłowski, Ludwik Piernicki, Jan Polechoński, Zygmunt Polito, Stanisław Sieradzan.

Masakra na przystanku rozpętała całodniowe walki uliczne. Ze śmigłowców zrzucano na protestujących pojemniki z gazem łzawiącym, a według niektórych przekazów również strzelano. Zginęły kolejne osoby: Apolinary Formela, Zygmunt Gliniecki, Jerzy Skonieczka, Marian Wójcik, Zbigniew Wycichowski, Waldemar Zajczonko i Janusz Żebrowski. 

Milicja zatrzymała i skatowała setki osób. Symbolem czarnego czwartkuw Gdyni jest obraz pochodu, na czele którego niesiono na drzwiach zwłoki młodego mężczyzny. Protestujący nieśli ciało Zbigniewa Godlewskiego, upamiętnionego później w pieśni "Janek Wiśniewski padł".

Szczecin: rano pracownicy Stoczni im. A. Warskiego i innych zakładów podpalili gmach KW PZPR. Zginęło 12 osób: Stanisław Kamać, Jadwiga Kowalczyk, Daniel Kućma, Henryk Perkowski, Edward Prysak, Zbigniew Semczyszyn, Michał Skipor, Waldemar Szumiński, Julian Święcicki, Zygmunt Toczek, Wojciech Woźnicki i Janusz Wrzodak.

Szczecin: ok. godz. 8 przed bramą Stoczni im. A. Warskiego po raz kolejny strzelano do stoczniowców. Zginęli: Stefan Stawicki i Eugeniusz Błażewicz. Rozpoczął się strajk generalny, który w następnych dniach ogarnął ponad 100 zakładów. W stoczni powstał Ogólnopolski Komitet Strajkowy. Po burzliwej dyskusji zadecydowano nie opuszczać miejsc pracy i rozpocząć strajk okupacyjny. Postanowiono wybrać po 3 osoby z każdego wydziału, które następnie miały wyłonić Komitet Strajkowy. W ten sam sposób zawiązał się Komitet Strajkowy w Stoczni "Gryfia".

Ok. godz. 14 na czele Komitetu Strajkowego w stoczni stanął Mieczysław Dopierała. Komitet liczył 10 osób. Wieczorem spotkały się Komitety Strajkowe z obu stoczni i uzgodniły listę 21 postulatów, w tym m.in.: żądanie utworzenia niezależnych związków zawodowych, obniżki cen do poziomu sprzed 13 grudnia, podwyżki płac o 30 proc., wypuszczenia zatrzymanych w czasie zajść robotników, ukarania winnych masakry i kryzysu gospodarczego, zwiększenia budownictwa mieszkaniowego itd.

W różnych punktach miasta trwały walki między robotnikami i milicją. 17 i 18 grudnia w Szczecinie zginęło 16 osób. Rany odniosło 117 osób cywilnych, 71 milicjantów i 24 strażaków. Zniszczono czołg, 2 transportery opancerzone.

Elbląg: w mieście trwały walki uliczne. Zginął Marian Tadeusz Sawicz. Trzy osoby zostały ranne.

Warszawa: na posiedzeniu Biura Politycznego zapadła decyzja o zwołaniu na następny dzień VII plenum KC PZPR, które miałoby powołać nowego I Sekretarza. "Trybuna Ludu" informowała o spokojnej pracy i unormowanej sytuacji na Wybrzeżu.

Szczecin: strajk trwa, dołaczają do niego: Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne, Zarząd Portu Szczecin, Zakłady Mechanizmów Samochodowych "Polmo", Zakłady Chemiczne "Police", Fabryka Kabli w Załomiu, Fabryka Kontenerów "Unikom", Zakłady Włókien Sztucznych, "Wiskord", Huta Szczecin, "Gryf" i "Dana".

W Stoczni im. A. Warskiego przebywali przedstawiciele solidaryzujących ze strajkiem zakładów. Ok. godz. 13 odbyła się pierwsza tura rozmów z przedstawicielami władz. Rozmowy toczyły się w budynku Technikum Budowy Okrętów. Delegacja strajkujących przedstawiła listę 21 postulatów. Przedstawiciele władz udzielili wstępnych odpowiedzi na żądania. Uzgodniono, że rozmowy będą kontynuowane. Delegacja robotników wróciła do stoczni. Na kanale oddzielającym Stocznię im. Warskiego od "Gryfii" bezustannie krążyły łodzie wojskowe. O godz. 20 rozpoczęła się druga tura rozmów. Po powrocie delegacji robotniczej do stoczni znowu zwołano posiedzenie trójek wydziałowych. Przedstawiciele wydziałów upoważnili delegatów stoczni do podpisania protokołu. Tego dnia stoczniowcy napisali odezwy do milicji i do żołnierzy z aplelem o solidarność z ich postulatami i działaniem.

Elbląg: od rana trwały strajki w wielu zakładach pracy i uliczne demonstracje.

Gdynia: ok. północy na Cmentarzu Witomińskim milicja potajemnie i w pośpiechu organizawała pogrzeby zabitych. Rodzinom nie pozwolono pożegnać się ze zmarłymi. Na cmentarz nie wpuszczono księży.

Warszawa: Władze partii usunęły ze stanowiska I sekretarza KC Władysława Gomułkę. Zastąpił go Edward Gierek. Odsunięto również: Bolesława Jaszczuka, Zenona Kliszkę, Mariana Spychalskiego i Ryszarda Strzeleckiego.

O godz. 20 Gierek wygłosił przemówienie radiowo-telewizyjne. Przyznał, że popełniono błędy w polityce ekonomicznej. Obiecał je usunąć i poprawić sytuację najgorzej sytuowanych. Apelował o spokój i pracę.

Szczecin: w dalszym ciągu trwał strajk okupacyjny w wielu zakładach pracy. Do strajku przyłączyły się pozostałe duże zakłady m.in. Zakłady Przemysłu Papierniczego "Skolwin".

Na polecenie Komitetu Strajkowego wznowili pracę kierowcy komunikacji miejskiej. O godz. 13.30 rozpoczęła się trzecia tura rozmów.

Najistotniejsze żądania zostały przekazane władzom centralnym, bez rozpatrywania ich zasadności. Ok. godz. 16 zwołano zebranie trójek wydziałowych i delegatów z innych zakładów. Po burzliwej dyskusji zgromadzeni uznali osiągnięte porozumienie za niewystarczające. Dodatkowym argumentem za kontynuowaniem strajku było nie opublikowanie komunikatu z rozmów w prasie, radiu i telewizji. Strajk wciąż trwał.

Szczecin: trwał strajk okupacyjny. Do Stoczni im. Adolfa Warskiego przybył dyrektor Zjednoczenia Przemysłu Okrętowego Stanisław Skrobot i minister przemysłu maszynowego Franciszek Kaim. Strajkujących reprezentował Edmund Bałuka.

Transmitowane przez radiowęzeł rozmowy nie przyniosły rezultatów. Pod wieczór akcje protestacyjne przerwała znaczna część przedsiębiorstw. Około godz. 18 strajkowały jeszcze 33 zakłady. Po mieście krążyły tramwaje z napisami "Stocznia strajkuje nadal 21 XII 1970" i "Port strajkuje". Przebywający w Szczecinie Piotr Jaroszewicz, Jan Szydlak, Franciszek Kaim i Jerzy Szopa uznali, że na strajkujących należy zwiększyć presję przy pomocy środków psychologicznych.

Następnego dnia od rana do Stoczni im. Adolfa Warskiego zaczęły napływać fikcyjne informacje, w których anonimowe kolektywy robotnicze apelowały do stoczniowców o przerwanie strajku i podjęcie pracy.

Warszawa: ok. 13 odbyło się posiedzenie Sekretariatu KC, na którym dokonano dalszego podziału kompetencji. Kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC został jego dotychczasowy zastępca Zdzisław Żandrowski. Na zakończenie obrad Edward Gierek zaproponował, aby wicepremierem został Jan Mitręga, bo jak motywował "nie ma Ślązaka w Radzie Ministrów".

Szczecin: wokół Stoczni im. Adolfa Warskiego ustawiono 14 zmotoryzowanych patroli milicyjnych. W rejon Zalewu Szczecińskiego wprowadzono siły 8. Floty Obrony Wybrzeża, które miały ewentualnie wprowadzić blokadę na Odrze. Kanały portowe były patrolowane przez 2 okręty i 3 kutry Wojsk Ochrony Pogranicza. Wojskowe reflektory oświetlały stocznię, a wozy propagandowe umieszczone przy bramach nadawały komunikaty i apele do strajkujących. Nad stocznią krążył śmigłowiec, który zrzucał ulotki. Między godz.9.30 a 10.15 strajk zakończył się.

Warszawa: na posiedzeniu Sejmu premier Józef Cyrankiewicz podał się do dymisji. Następnego dnia prezesem Rady Ministrów został Piotr Jaroszewicz.

Szczecin: tego dnia "Głos Szczeciński" podał fałszywą informację o zobowiązaniach produkcyjnych podjętych przez wydział rurowni Stoczni im. A. Warskiego. Pracownicy tego wydziału nie uchwalali żadnych zobowiązań popierających nowe władze partyjno-państwowe. Nieprawdziwe informacje ukazujące się w prasie odebrano jako manipulację i w odpowiedzi stoczniowcy rozpoczęli kolejny strajk protestacyjny. Przewodniczącym 38-osobowego komitetu strajkowego był Edmund Bałuk. Stoczniowcy sformuowali listę postulatów. Miały one charakter polityczny.Domagano się cofnięciaa grudniowej podwyżki cen, zgody władz na przeprowadzenie w zakładzie wyboryów nowych władz partyjnych oraz przybycia do stoczni Edwarda Gierka.

Po południu strajk rozszerzył się na inne zakłady. Ok. godz. 23 stocznia została otoczona przez oddziały milicji. Na kanale portowym pojawiły się jednostki marynarki wojennej. 

Szczecin: stocznia im. Adolfa Warskiego była blokowana przez wojsko i milicję. Lokalna prasa wydrukowała materiały, które miały zdyskredytować przywódców strajku. Na teren stoczni zrzucono z helikoptera ulotki, w których między innymi wskazywano polityczną szkodliwość strajku.

Komitet Strajkowy zatwierdził tekst listu otwartego do Edwarda Gierka. List zawierał wyrazy poparcia dla nowego kierownictwa i oskarżał lokalne władze o sprowokowanie strajku. Jego treść telefonicznie przekazano do Warszawy i wydrukowano w stoczniowej drukarni.

Komitet Strajkowy wydał odezwę do mieszkańców miasta, w której informował o sytuacji w stoczni i celach akcji strajkowej.

Szczecin: nadal trwała blokada stoczni i akcja propagandowa wymierzona w strajkujących. Aktyw partyjny roznosił po domach i rozdawał na ulicy ulotki tłumaczące szkodliwość strajku.

Około godziny 15 do strajkujących przybył minister spraw wewnętrznych Franciszek Szlachcic, który miał zbadać sytuację i przygotować grunt pod rozmowy. Nieoczekiwanie o godz. 16do Stoczni im. Adolfa Warskiego przybyła delegacja władz partyjno-państwowych z Edwardem Gierkiem i Piotrem Jaroszewiczem.

Spotkanie z przedstawicielami załogi odbyło się w świetlicy o godz. 18 i było w całości transmitowane przez zakładowy radiowęzeł. Było ono bardzo długie (do godz. 3 nad ranem). Gierek zapowiedział, że nie można cofnąć podwyżek, bo w kraju jest ciężka sytuacja gospodarcza. 

Po wielogodzinnym spotkaniu ze stoczniowcami doszło do zakończenia strajku. Władze przystały między innymi na nowe wybory do zakładowych ogniw partyjnych i związkowych oraz zaniechanie szykan za udział w strajku. 

Gdańsk: ok, godz. 6 zastrajkowali robotnicy Stoczni im. Lenina. Powodem protestu był brak odpowiedzi na postulaty zgłoszone 16 stycznia, w których stoczniowcy domagali się między innymi, aby władze związków zawodowych na wszystkich szczeblach składały się z ludzi bezpartyjnych, zwolnienia aresztowanych robotników, odwołania twierdzeń o chuligańskim charakterze grudniowych wystąpień, przyznania rent rodzinom zabitych i podania do publicznej wiadomości nazwisk osób odpowiedzialnych za grudniową tragedię.

Tego dnia Edward Gierek i Piotr Jaroszewicz przyjechali do Gdańska. Zostali chłodno przyjęci przez robotników. Spotkanie trwało 8 godzin i miało podobny charakter do tego, które odbyło się dzień wcześniej w Szczecinie. 

Na koniec spotkania ze strony Gierka padło pytanie: "No więc jak - pomożecie?" Według propagandowego mitu utrwalonego w latach 70. przez komunistyczne media, robotnicy mieli odpowiedzieć "Pomożemy". Świadkowie tego spotkania twierdzą, że taka deklaracja od robotników nie padła.

Warszawa: rozpoczęło się dwudniowe VII plenum KC PZPR poświęcone ocenie "wydarzeń grudniowych" - jak w języku oficjalnym PRL nazywano masakrę na Wybrzeżu. Członkowie Komitetu Centralnego otrzymali opracowany przez specjalną komisję dokument pt. "Ocena wydarzeń grudniowych i wynikające z niej wnioski". Dyskusja toczyła się głównie wokół problemu odpowiedzialności za grudniową tragedię.

Łódź: wybuchła kolejna fala strajków. Jako pierwsze zastrajkowały włókniarki z Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Juliana Marchlewskiego i Zakłady Obuwia i Wyrobów Gumowych "Stomil". Strajkujący zażądali wyjaśnienia przyczyn spadku zarobków. Wysunięto żądanie podwyżki płac od 400 do 500 złotych miesięcznie, argumentując, że stoczniowcy w Trójmieście otrzymali 25 procent podwyżki.

Przez kilka dni władze bezskutecznie namawiają robotników łódzkich zakładów do przerwania strajku. 12 lutego do strajkujących przybył przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych Władysław Kruczek, wicepremier Jan Mitręga i minister przemysłu lekkiego Tadeusz Kunicki. Rozmowy nie przyniosły żadnego efektu.

Łódź: w Teatrze Wielkim odbywa się wiec propagandowy z udziałem około 1200 aktywistów, premiera Piotra Jaroszewicza i członków Biura Politycznego. Na pytanie władz partyjnych "Pomożecie?", obecni odkrzyknęli "Nie". 

Po wiecu premier Jaroszewicz po raz kolejny odwiedza strajkujących i próbuje bezskutecznie namówić do zakończenia strajku. 3 tysiące pracowników przywitało Jaroszewicza pieśnią "O cześć wam panowie magnaci". Ponieważ w strajkujących zakładach nie powołano przedstawicieli komitetów strajkowych, przedstawiciele rządu nie mieli z kim rozmawiać.

Łódź: tego dnai wieczorem strajkowały 32 zakłady, w których pracowała blisko 90 tys. osób. W godzinach wieczornych doszło do zamieszek na ulicach. Milicja nie chciała dopuścić do organizowania manifestacji na ulicach miasta. W obawie przed rozprzestrzenieniem się strajków na inne miasta i inne gałęzie gospodarki, władze ogłosiły wycofanie się z podwyżek grudniowych z dniem 1 marca 1971.

Dopiero to ustępstwo władz przekonało robotników do zakończenia protestów.