Bobsleje towarzyszyły zimowym igrzyskom olimpijskim od samego początku. O medale w tej jednej z najstarszych dyscyplin zawodnicy rywalizują od 1924 roku.

Ten rodzaj sportu powstawał niejako równolegle z inną dyscypliną rozgrywaną na lodowym torze - saneczkarstwem. Pierwszy prymitywny bob, powstały z połączenia dwóch par sanek, miał skonstruować w 1888 roku w Szwajcarii kowal Mathis. Wkrótce potem stworzył pierwsze bobsleje z kierownicą i układem hamulcowym.

Niektórzy badacze jednak spierają się z tezą, że ojczyzną tego sportu jest Szwajcaria. Dowodzą, że pierwsze zawody z użyciem drewnianych podwójnych sanek zostały przeprowadzone w amerykańskim mieście Albany w 1880 roku, kilka lat przed skonstruowaniem bobu przez Mathisa.

W 1897 roku zarejestrowano w Szwajcarii pierwszy samodzielny klub bobslejowy i zorganizowano pierwsze oficjalne zawody. Od 1923 roku istnieje Międzynarodowa Federacja Bobslejowa i Toboganu (FIBT).

Obecnie rywalizują dwójki i czwórki. Zawody odbywają się na torze lodowym (zwykle długości 1500-1800 m), na którym można rozgrywać także konkurencje saneczkowe.

Bobsleiści startowali we wszystkich igrzyskach, z wyjątkiem Squaw Valley w 1960 roku. Wówczas to zbyt duże koszty zbudowania specjalnego toru zmusiły organizatorów do rezygnacji z przeprowadzenia zawodów.

W roku 1924 startowały tylko załogi czteroosobowe, a cztery lata później wyjątkowo pięcioosobowe. Na kolejnych igrzyskach wystartowały już także bobslejowe dwójki. W Salt Lake City w 2002 roku w tej dyscyplinie zadebiutowały kobiety - w dwójkach.

Rywalizacja w każdej konkurencji trwa dwa dni i składa się z czterech ślizgów. O kolejności decyduje łączny czas przejazdu. Polakom jeszcze nigdy nie udało się zdobyć medalu w tej dyscyplinie.