Za Wilno Wasze i Nasze

Przedwojenny konflikt o Wilno oraz późniejsze losy miasta od lat dzielą historyków polskich i litewskich.

Dwa narodowe toposy w stosunkach polsko-litewskich: "Okupacja Wilna" i "Wilno jako stolica polskich kresów wschodnich" były tematem debaty z udziałem historyków z Polski i Litwy, która odbyła się w Warszawie.

- Konflikt o Wilno (z 1920 r. - PAP) jest oczywiście konfliktem polsko-litewskim, ale również w jakimś sensie wewnętrzną wojną domową w obrębie Litwy. Polacy litewscy i stanowiący nowoczesny naród Litwini etniczni mieli zupełnie różne koncepcje państwa. To w pewnym sensie wojna domowa - mówił dyrektor Muzeum Historii Polski, Robert Kostro.

Problematykę wykorzystywania tzw. okupacji Wilna w latach 1920-1939 jako toposu narodowego na Litwie poruszył prof. Rimantas Miknys, dyrektor Instytutu Historii Litwy w Wilnie. -Topos powstał w wyniku tzw. sporu o Wilno, który narodził się na początku XX w., kiedy litewski ruch narodowy wkroczył w etap rozwoju politycznego. W ówczesnych dokumentach wspomnianego ruchu Wilnu poświęcano szczególną uwagę, ponieważ wiązano z nim nadzieję na przyszłą, samodzielną Litwę - dodał prof. Miknys.

Swój i obcy

Prof. Miknys mówił także, że w litewskim dyskursie politycznym i kulturalnym zarówno przed jak i w trakcie tzw. okupacji Wilna, dominowała kwestia odzyskania miasta z rąk Polaków - czego dowodem była ówczesna publicystyka. Litewska propaganda przyczyniła się do powstania stereotypów dotyczących postrzegania Polaków na Litwie w kategoriach "swój" i "obcy". Stereotypy dotyczące Polaków przestały być rozpowszechniane na Litwie w okresie stalinowskim. - Fakt, że Litwa była integralną częścią Związku Sowieckiego nie pozwalał na wykorzystywanie negatywnego wizerunku Polaka jako historycznego wroga narodu litewskiego - tłumaczył.

Słowiańskie Wilno

- Również Białorusini mają do Wilna mocny sentyment - podkreślił prof. Aliaksandr Smalianczuk z Europejskiego Uniwersytetu Humanistycznego w Wilnie. Białoruski historyk powiedział, że już w okresie I wojny światowej na łamach gazet białoruskich próbowano stworzyć obraz Wilna jako miasta słowiańskiego, w którym sporą rolę odgrywała ludność białoruska. -Białoruski fenomen Wilna - mówił prof. Smalianczuk - powrócił na przełomie lat 80. i 90., co wiązało się z upadkiem ZSRS. W polityce zaczęto wówczas eksponować historyczne prawa narodu białoruskiego do Wilna.

Mamy prawo pamiętać inaczej

- W przypadku pamięci historycznej mamy do czynienia z dwiema przestrzeniami wyznaczonymi przez ludzkie wybory, decyzje i wartości. Jedna to przestrzeń rzeczywista (...) druga to przestrzeń wyobrażona. Nie ma żadnego powodu, żeby ludzie nie pamiętali Wilna na bardzo różny sposób - pamięć w tym znaczeniu nie jest w moim przekonaniu obszarem konfrontacji" - powiedział prof. Jan Kieniewicz z Uniwersytetu Warszawskiego.
- Nie należy sobie wyobrażać, że trudne sprawy możemy rozwiązać w ten sposób, że je odetniemy, że o nich zapomnimy (...) Należy konfrontować mity oraz fakty. Na tej podstawie możemy budować relacje z wszystkimi, którzy są otwarci na taką propozycję - tłumaczył prof. Kieniewicz.

Przedwojenny konflikt o Wilno oraz późniejsze losy miasta od lat dzielą historyków polskich i litewskich i ciążą na wzajemnych relacjach pomiędzy oboma państwami. W pamięci Polaków miasto wciąż pozostaje sentymentalną stolicą polskich kresów północno-wschodnich, podczas gdy Litwini - w stosunku do okresu 1920-1939 - używają pojęcia "polskiej okupacji".