Badania szczątków wykazały, że 23 osoby zmarły na skutek ran zadanych im w walce. Były to głównie rany kłute i rany zadane tępym narzędziem, które znaleziono na częściach ciała najbardziej narażonych na działanie ówczesnej broni.
- Zaobserwowaliśmy wiele zmian w górnej części czaszki, na policzkach i w wewnętrznej części miednicy, co jest zgodne z hipotezą, że mamy do czynienia ze szczątkami mnichów-rycerz - podkreśla dr Carme Rissech, współautorka badania.
Szczątki wojowniczej kobiety wśród grobów zakonników
Tym, co zaskoczyło autorów badania było to, że szczątki jednej z osób należały do kobiety - wątpliwości nie pozostawiły dokładne oględziny kości miednicy i czaszki. W chwili śmierci miała ona około 40 lat. Mierzyła 150 cm wzrostu. Autorzy badania określają ją jako "krępą, ale szczupłą".
Na szczątkach odkryto ślady po podobnych ranach, jakich doznali mężczyźni. Obrażenia kobiety skłoniły zespół badawczy do przypuszczenia, że brała ona udział w bitwie i zginęła, ponieważ w jej urazach nie było śladów zrostu kości i gojenia ran.
- Być może umarła w sposób bardzo podobny do śmierci rycerzy płci męskiej i prawdopodobnie miała na sobie jakąś zbroję lub kolczugę - oceniła Rissech.
Czytaj także:
Wojowniczka czy służąca?
Zanim stanie nam przed oczami obraz kobiety, która w przebraniu mężczyzny dołącza do rycerskiego bractwa, by łamać okowy ograniczeń własnej płci, naukowcy radzą powściągnąć wyobraźnię. Bez świadectw pisanych nie można określić, w jakich dokładnie okolicznościach kobieta znalazła się w zamku i w nim poległa.
Badacze skłaniają się ku hipotezie, że była to być może służąca, która ad hoc dołączyła do obrońców zamku podczas odpierania ataku. Wskazuje na to inny aspekt prowadzonych przez nich badań. Dzięki analizie kości archeolodzy byli bowiem w stanie odtworzyć jadłospis rycerzy-mnichów. Badanie wykazało, że ich dieta była charakterystyczna dla średniowiecznych wyższych sfer. Była bogata w białko zwierzęce i ryby morskie, mimo dużej odległości od morza. Okazuje się również, że posiłki, jakie spożywała kobieta były znacznie mniej wykwintne potrawy.
- Zaobserwowaliśmy u tej kobiety niższy poziom spożycia białka, co mogłoby świadczyć o niższym statusie w grupie społecznej - dodaje Rissech.
Hipoteza ta ma jednak wady. Szczątki nie nosiły bowiem śladów zmian charakterystycznych dla osób wykonujących prace służących. Dla kontrastu, jej szkielet rzeczywiście wykazywał cechy podobne do innych mnichów-wojowników.
Zamek Zorita de los Canes
Ruiny zamku Zorita de los Canes, położone są nad jednym z zakrętów rzeki Tag przepływającej przez prowincję Guadalajara. Fortecę wzniósł Muhammad I, emir Kordoby, na samym początku swojego panowania w 852 roku. wierdza, zbudowana w celu obrony emiratu przed atakami chrześcijan, dwukrotnie przechodziła z rąk do rąk, aż do ostatecznego zdobycia jej przez templariuszy w 1124 roku.
Pięćdziesiąt lat później król Kastylii Alfons VIII przekazał twierdzę Zakonowi Kalatrawy - założonemu przez cystersów zgromadzeniu rycerskiemu. Zadaniem rycerzy-zakonników było chronienie pogranicza kastylijskiego przez najazdami wojsk państwa Almohadów, swoim zasięgiem obejmującego Maghreb i Andaluzję.
EurekAlert!/Nature Scientific Reports/bm
