Skary i sznyty. Dlaczego młodzi ludzie się tną?

Niegdyś kojarzone głównie z zaburzeniami psychicznymi lub dysfunkcjami rozwojowymi, z czasem skłonności do samookaleczania się zaczęły być zauważane także wśród innych osób.

Zdjęcie ilustracyjne

Foto: Stocksnap/Pixabay

Zobacz także

Kolory w psychologii. "Dzięki nim kontrolujemy swoje życie"

Gość audycji - Marta Korporowicz, doktorantka Instytutu Psychologii UŁ - analizuje zjawisko autoagresji i samouszkodzeń niesamobójczych. Definiuje je jako celowe, zadane samemu sobie uszkodzenie tkanek ciała, które nie jest usankcjonowane społecznie – oraz któremu nie towarzyszy intencja samobójcza.

Posłuchaj także:

• "Najtrudniej jest rezygnować z rzeczy, z których trzeba rezygnować"
• Sexting w pandemii. "Stajemy się mniej czujni"

Sprawdź też

Jak przyciągać dobre rzeczy? Trochę o filozofii szczęścia

Do takich uszkodzeń zalicza: cięcie skóry (szczególnie przedramienia) i rzeźbienie w niej oraz poważne zadrapanie. Sposobami na samookaleczanie jest też gryzienie, uderzanie o coś częściami ciała lub głową, a także kopanie samego siebie i bicie np. kijem lub pasem. To także przypalanie, utrudnianie gojenia się ran poprzez odrywanie strupów. Szczególną kategorię stanowi powodowanie głębokich ran na skórze, także takich, które tworzą wzory lub symbole. Kolejne metody samookaleczeń to pocieranie skórą o twardą powierzchnię, szczypanie, kłucie siebie igłami, wyrywanie sobie włosów, a nawet połykanie niebezpiecznych substancji.

Skoro jest to problem, z czego mogą wynikać takie skłonności? Porozmawiamy o tym w najbliższym wydaniu audycji. 

*** 

Na audycję z cyklu "Strefa prywatna" w poniedziałek (23.11) o 20.05 zaprasza Weronika Puszkar.

kul