Linia horyzontu za każdym razem inna
Podobno każdy z nas ma w życiu tylko jeden jedyny, najważniejszy krajobraz. Przechowuje go w sobie i pamięta, nawet jeśli minęło pięćdziesiąt lat. To tak jak z zapachami – nie czuliśmy czegoś od lat, zapomnieliśmy już nawet, że taki zapach istnieje, a potem nagle przechodzimy obok torów kolejowych, wchodzimy do izby w skansenie, otwieramy słoik konfitur czy mijamy spryskaną perfumami kobietę, i czujemy go, czujemy ten właśnie należący do innego porządku aromat. Wszystkie zapadki w mózgu trafiają na swoje miejsce. Następuje zagięcie czasoprzestrzeni: jesteśmy jednocześnie tutaj i „tam”.
