Życie i śmierć dzieci pastora
Urodziła się 17 stycznia 1820 roku. Była szóstym dzieckiem ubogiego pastora Patricka Brontë. Większość życia spędziła w rodzinnym domu w Haworth, położonym wśród wrzosowisk hrabstwa Yorkshire. Śmierć towarzyszyła jej od początku. Jej matka, Maria Branwell, zmarła jeszcze przed drugimi urodzinami Anne. Najstarsze siostry Maria i Elizabeth odeszły jedna po drugiej w 1825 roku z powodu gruźlicy. Miały odpowiednio 11 i 10 lat.
Nieuleczalna choroba zdawała się od tego czasu prześladować rodzeństwo Anne. W 1848 roku gruźlica zabiła jej jedynego brata Patricka Branwella (31 lat) oraz siostrę Emily (30 lat). Anne zmarła pięć miesięcy po niej. Również z powodu gruźlicy. Choroba została też wpisana jako przyczyna śmierci Charlotte, siostry, która żyła najdłużej i odeszła w 1855 roku, tuż przed 39. urodzinami, będąc w ciąży. Po latach jednak spekulowano, że Charlotte mogła dodatkowo cierpieć z powodu tyfusu i powikłań ciążowych.
Historia chorób zakaźnych. Najtragiczniejsza była dżuma, czyli "czarna śmierć"
Pastor Brontë, straciwszy wcześnie żonę, przeżył wszystkie sześcioro dzieci. Zmarł w 1861 roku w wieku 84 lat.
Siostry Brontë, czyli bracia Bell
W latach 1836 -1837 Anne Brontë mieszkała w szkole z internatem, a jako 19-latka opuściła Haworth, by przez kolejne sześć lat zarabiać na życie jako guwernantka. W 1845 roku porzuciła to zajęcie, by poświęcić się pracy literackiej. Rok później ukazał się tom poezji pod tytułem "Poems by Currer, Ellis, and Acton Bell", zawierający wiersze trzech sióstr Brontë i wydany pod męskimi pseudonimami. Autorki ze swych prawdziwych imion pozostawiły tylko pierwsze litery - Charlotte została Currerem Bellem, Emily Ellisem Bellem, zaś Anna wystąpiła jako Acton Bell.
Jak Franciszka Radziwiłłowa przerobiła Moliera na polski
Debiut sióstr nie spotkał się z ciepłym przyjęciem. Sprzedano zaledwie dwa egzemplarze książki. To wcale nie zniechęciło autorek, które postanowiły dla odmiany spróbować swych sił w powieściopisarstwie. Pierwsze sukcesy literackie rodzeństwa zbiegły się w czasie z chorobą i śmiercią Emily i Anne. Po ich odejściu Charlotte zdecydowała w 1850 roku o ponownej publikacji tomu wierszy uzupełnionego o wcześniej niepublikowane poezje swoich sióstr. Tym razem zainteresowanie publiczności było znacznie większe.
Wyścig powieści
Siostry błyskawicznie ukończyły swoje pierwsze powieści. Już w lipcu 1846 roku trzy rękopisy zaczęły krążyć wśród londyńskich wydawców. Charlotte jako Currer Bell próbowała ich zainteresować powieścią "Profesor", Emily (Ellis Bell) proponowała "Wichrowe wzgórza", zaś Anne (Acton Bell) - "Agnes Grey".
Wydawcy po kolei odrzucali powieści, aż manuskrypty trafiły do Thomasa Cautleya Newby’ego. Ten postanowił opublikować książki Emily i Anne. Powieść Charlotte odrzucił. Niezrażona, najstarsza z sióstr od razu chwyciła za pióro i napisała "Jane Eyre". Tym razem wydawca Smith, Elder & Co. nie zwlekał z decyzją. Gdy w październiku 1847 roku trwał jeszcze druk książek Emily i Anne, "Jane Eyre" pojawiła się w księgarniach. Oczywiście pod nazwiskiem Currera Bella. I od razu okazała się wielkim sukcesem.
Jak zaszokować wiktoriańską publiczność
"Agnes Grey", powieść Anne Brontë, została opublikowana w grudniu 1847 roku we wspólnej trzytomowej edycji, której dwa pierwsze tomy zawierały "Wichrowe wzgórza" autorstwa Emily. Książka nie była jednak tak popularna jak dzieła sióstr.
Utwór czerpie pełnymi garściami z osobistych doświadczeń autorki z okresu, gdy pracowała jako guwernantka. Brontë porusza w "Agnes Grey" zagadnienie ubogich i niezamężnych kobiet w XIX-wiecznej Anglii, dla których system społeczny nie przewidział prawie żadnych możliwości oprócz bycia nauczycielką dzieci w domach lepiej sytuowanych rodzin. Postać głównej bohaterki skłania do nieuniknionych porównań z "Jane Eyre" Charlotte Brontë, gdzie protagonistką także jest guwernantka.
Kazimiera Iłłakowiczówna. Poetka i sekretarz Piłsudskiego
Anne nie ustawała w pracy. Niecały rok później, w czerwcu 1848 roku, ukazała się "Lokatorka Wildfell Hall". Tym razem autorka (znowu jako Acton Bell) święciła triumfy. Powieść natychmiast zyskała spektakularny rozgłos. W sześć tygodni wyprzedano cały nakład. Jednocześnie treść powieści na tle reszty ówczesnej literatury wiktoriańskiej była ogromnym szokiem dla czytelnika. Brontë, stawiając na prawdę opisu, daje realistyczny obraz alkoholizmu i rozpusty, który dla bardziej wrażliwych odbiorców okazał się gorszący.
Niemniej szokująca była postawa głównej bohaterki, która, uciekając z synem przed mężem-hulaką, co samo w sobie było wbrew angielskiemu prawu, decyduje się następnie nie tylko na samotne macierzyństwo, lecz także na uprawianie malarstwa, i co gorsza, zarabia, sprzedając swoje obrazy. Najwyraźniej jednak historia feministycznego buntu była czymś, czego pragnęła publiczność w połowie XIX wieku. Los sprawił, że Anne nie cieszyła się długo swoim sukcesem. Nie minął jeszcze rok od wydania "Lokatorki Wildfell Hall", gdy zmarła.
W 1850 roku miało ukazać się wznowienie powieści, ale przygotowania zostały zatrzymane przez Charlotte Brontë, która po śmierci rodzeństwa rozporządzała prawami do spuścizny sióstr. Starsza siostra od początku stanęła w rzędzie krytyków książki, uznając dzieło za nieudane zarówno pod względem artystycznym, jak i z punktu widzenia pisarskiego rzemiosła. Niewłaściwe wydało się jej nawet samo podjęcie tematu alkoholowej rozpusty. Być może znaczenie miał tu fakt, że alkoholikiem i narkomanem był jej zmarły niedawno brat Patrick Branwell Brontë.
Wprawdzie Charlotte wstrzymała drugie wydanie książki tylko do 1854 roku, uważa się jednak, że jej decyzja w dużym stopniu sprawiła, że Anne Brontë jest najmniej znaną z trzech sióstr, choć przecież wcale nie mniej utalentowaną.
mc
