Ławrientij Beria – oberpolicmajster Stalina

Chruszczow i jego przyjaciele, pozbywając się Berii zadbali o to, by obarczyć go wszelkimi grzechami, uczynili z niego demona. Może to zabrzmi paradoksalnie, ale on był mniej skąpany we krwi niż Chruszczow – stwierdził historyk, prof. Paweł Wieczorkiewicz.

Beria ze Swietłaną Alliłujewą, córką siedzącego z tyłu Stalina

Foto: Wikimedia Commons

– Był nieokrzesany, prymitywny, żądny uciech cielesnych, a przy tym sprytny i chytry. W środowisku inteligencji partyjnej mówiono o nim, że nie przeczytał ani jednej książki od czasów Gutenberga, ale mimo wszystko bano się go – tak Ławrientija Berię opisał gruziński historyk Roj Miedwiediew.

Wyrok śmierci 

Ławrientij Beria, człowiek, który wysłał na śmierć setki ludzi, sam został aresztowany kilka miesięcy po śmierci swego mocodawcy – Józefa Stalina, 26 czerwca 1953. Został rozstrzelany 23 grudnia 1953 wraz z sześcioma współpracownikami. Komunikat o wykonaniu wyroku śmierci ogłoszono trzy dni później, 26 grudnia. 

Postacią znienawidzonego szefa NKWD zajął się dziennikarz Sławomir Szof. W audycji, nadanej w październiku 1994 roku, z udziałem prof. Pawła Wieczorkiewicza przedstawił najważniejsze fakty z życia Berii.

Człowiek Stalina

Był Gruzinem. Urodził się w Mercheuli koło Suchumi 29 marca 1899. W latach wojny domowej 1918 – 1919 w Baku prowadził działalność wywiadowczą na rzecz CzeKa, poprzedniczki NKWD.

– Na początku lat 30. swoją działalnością, zwrócił uwagę samego Stalina i z jego rekomendacji został w 1931 r. I sekretarzem KC Komunistycznej Partii Gruzji i całego Zakaukazia – komentował prof. Wieczorkiewicz. - I nawet emigracyjni historycy gruzińscy muszą przyznać, że Gruzja w latach 1931 – 1936 rozkwitała w porównaniu z innymi republikami sowieckimi.

Zdaniem historyka Beria był najlepiej przygotowany intelektualnie, jeśli chodzi o elitę bolszewicką. – Skończył szkołę średnią, a potem coś w rodzaju półwyższej szkoły technicznej. Był niewątpliwie człowiekiem inteligentnym. Przyznał to, choć niechętnie, nawet gen. Anders.

Wielkie czystki, deportacje, Katyń

Ławrientij Beria stanął na czele NKWD na przełomie roku 1938/1939, zajmując miejsce innego wielkiego oprawcy, Nikołaja Jeżowa. – I wtedy rzeczywiście jego ręce spływają krwią – słyszymy w komentarzu.– W nieludzki sposób, nieporównywalny z niczym mordowano setki tysięcy ludzi w więzieniach śledczych.

Był w znacznym stopniu odpowiedzialny za "wielkie czystki" okresu stalinowskiego. Uważany jest za jednego z głównych wykonawców zbrodni stalinowskich. To on, po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 osobiście nadzorował deportację setek tysięcy ludzi ze wschodniej Polski  i z krajów nadbałtyckich. A 9 października 1939 nakazał wyłączenie z masy jeńców polskich oficerów, pracowników wywiadu, sądownictwa, policji państwowej i zgromadzenie ich w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku. 5 marca 1940 przedstawił w Biurze Politycznym KC WKP(b) wniosek o rozstrzelanie wielotysięcznej grupy polskich funkcjonariuszy państwowych, zatwierdzony przez Stalina i resztę Biura Politycznego. Wniosek stał się podstawą zbrodni katyńskiej.

Bujne życie erotyczne

Sławomir Szof podjął również w audycji wątki dotyczące osobistego życia Berii. – Żoną miał przepiękną – komentował sowietolog. – Kobietę z bardzo dobrej, gruzińskiej rodziny, miał z nią jedynego syna, który do dzisiaj pozostał wierny pamięci ojca, próbując go rehabilitować.

Wiele mówiło się o zboczeniach szefa bezpieki. Krążyły plotki o tym, że lubił zabawić się z nieletnimi dziewczętami. – To małżeństwo rozpadło się praktycznie w 1941 r. – mówił prof. Wieczorkiewicz. – Na procesie w 1953 r. udowodniono mu ok. 140 kochanek z imienia i nazwiska. Udało się to z prostej przyczyny – ponieważ Beria prowadził spisy tych pań, z którymi się spotykał. I dodał:

– Udowodniono mu jedną historię, kiedy to Beria porwał jakąś 15-latkę – słyszymy w komentarzu. – Prawdą jest natomiast, że panie zabierano dla niego z ulicy. Rzeczywiście ta dziewczyna została matką jego dziecka i potem stała się jego konkubiną. 

Czarna legenda

Zdaniem prof. Pawła Wieczorkiewicza tę negatywną legendę stworzono po śmierci Berii. – Chruszczow i jego przyjaciele, pozbywając się go zadbali o to, by obarczyć go wszelkimi grzechami. – podkreślał historyk. – Szczyt jego wpływów przypadał na okres II wojny światowej i bezpośrednio po niej. W 1946 r. został wicepremierem, koordynował prace nad produkcją bomby atomowej.

Czy wyprawił na tamten świat Stalina? Zdaniem prof. Wieczorkiewicza wiele na to wskazuje. Nie przeszkodziło mu to przemawiać nad grobem wielkiego wodza rewolucji. – Towarzysze! Nieutulony ból przepełnia nasze serca – przemawiał nad trumna Stalina. – Niewymownie ciężka jest nasza strata. Wieczna chwała naszemu ukochanemu wodzowi!

Posłuchaj

28:14 Ławrientij Beria - aud. Sławomira Szofa.mp3 Ławrientij Beria - audycja Sławomira Szofa z cyklu "Postacie XX wieku". (PR, 23.10.1994)

 

Trzy miesiące później został aresztowany. Oskarżono go o szpiegostwo. Został rozstrzelany 23 grudnia 1953 wraz z sześcioma współpracownikami.

bs/im