Wielkie brzuchy wielkich ludzi. Prestiż i piętno otyłości

We francuskich słownikach termin "otyłość" pojawia się po raz pierwszy w 1701 roku. Jednak z jej problemami borykano się też kilka wieków wcześniej. O tym w "Historii otyłości" pisze popularny francuski historyk Georges Vigarello.

Zdjęcie ilustracyjne

Foto: Wellcome Images/Wikimedia/CC-BY-4.0

– Uważam, że każdy, kto zajmuje się jedzeniem i problemami otyłości, powinien przeczytać tę książkę, żeby w ogóle wiedzieć, o czym rozmawia – stwierdziła w Dwójce psychodietetyk Laura Osęka. Georges Vigarello zabiera nas bowiem w podróż w czasie, zaczynając od epoki, w której postrzegano otyłość zupełnie inaczej niż dziś.

XIV-wieczny podręcznik prowadzenia domu "Le Ménagier de Paris" stwierdza, że "klacz i dziewczyna powinny mieć piękną szyję i gruby zadek" Łukasz Modelski

Średniowiecze afirmowało tłustość ciała jako oznakę wyższego statusu. Odbiło się to w języku - we francuszczyźnie mówiono o miłych dla oka (i ucha) "brzuszkowatościach" i "krągłościach". Sytuacja zmieniała się jednak nadzwyczaj szybko. Już w XV wieku gruby człowiek był człowiekiem chorym. – Zarazem za chorobliwą uznaje się wówczas także chudość – zauważyła Laura Osęka.

Pierwsze pogłębione badania nad otyłością przyniósł wiek XVI. Leczenie zbyt dużego ciała (kwestia wagi pojawiła się później) wiązano ze słynną teorią humorów, a praktycznym rozwiązaniem problemu miało być cięcie ciała i upuszczanie rozmaitych płynów. Choć z naszej perspektywy metody te wydają się prymitywne, zostały po wiekach profesjonalnie rozwinięte w dzisiejszej medycynie.

***

Tytuł audycji: Droga przez mąkę

Prowadzi: Łukasz Modelski

Gość: Laura Osęka (psychodietetyk)

Data emisji: 22.07.2017

Godzina emisji: 10.00

mc/jp