140 lat temu, 20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym pod Mielcem urodził się Władysław Sikorski.
05:06 glos sikorskiego.mp3 Przemówienie gen. Władysława Sikorskiego w dniu Święta Ludowego w 1943 roku. Generał krytykuje antypolską politykę Stalina.
- Należał do ludzi cenionych poniżej swej rzeczywistej wartości. Jego decyzje chętnie przypisywano ambicji lub taktyce, a nie rozumnemu patriotyzmowi. Wyróżniał go i wynosił ponad innych przymiot, który zapewniał mu wysoką klasę, a który jest nieodzowny u męża stanu. Rzecz na pozór zwykła, a jakże w istocie rzadka, zwłaszcza w naszym społeczeństwie - tak przedstawiał generała Władysława Sikorskiego jego bliski współpracownik Edward Raczyński, ambasador RP w Londynie.
Więcej archiwalnych nagrań o Władysławie Sikorskim w serwisie - Radia Wolności >>>
Sikorski w ZWC
W roku 1908 był współzałożycielem Związku Walki Czynnej, wchodząc w skład jego Rady Głównej i Wydziału, który odpowiadał za bieżące prace organizacji. Należał także do najważniejszych wykładowców na kursach wojskowych organizowanych przez ZWC.
Był jednym z głównych organizatorów na terenie Galicji wschodniej Związku Strzeleckiego. Po jego utworzeniu w 1910 r. objął stanowisko prezesa Wydziału Związku Strzeleckiego.
W założonym w tym samym roku we Lwowie Polskim Stronnictwie Postępowym pełnił obowiązki sekretarza. W 1912 r. jako jego reprezentant wszedł w skład Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, w której sprawował funkcję m.in. komisarza wydziału wojskowego.
Sikorski w czasie I wojny światowej
9 sierpnia 1914 roku, po wybuchu wojny, mianowany został przez Józefa Piłsudskiego komisarzem wojskowym na Galicję, reprezentującym nieistniejący w rzeczywistości Rząd Narodowy.
Po powstaniu Naczelnego Komitetu Narodowego 17 sierpnia 1914 roku został szefem Departamentu Wojskowego Sekcji Zachodniej.
30 września 1914 roku mianowany został podpułkownikiem i dowódcą 4 pułku piechoty Legionów Polskich. Ostatecznie jednak decyzją austro-węgierskiej Naczelnej Komendy Armii (AOK) i Komendy Legionów pozostał na stanowisku szefa Departamentu Wojskowego.
W październiku 1914 roku przystąpił do organizacji szkoły podchorążych Legionów Polskich w Krakowie, zostając jej pierwszym komendantem.
W połowie 1915 roku, po zajęciu Królestwa Polskiego przez wojska państw centralnych, jego zdecydowane stanowisko, jako szefa Departamentu Wojskowego NKN, co do dalszej rozbudowy Legionów Polskich stało się jedną z przyczyn konfliktu z Piłsudskim, który uważał, że powinna być ona uzależniona od jasnego stanowiska Niemiec i Austrii w sprawie polskiej.
27 października 1918 r. Rada Regencyjna mianowała go szefem sztabu gen. Stanisława Puchalskiego, który dowodził wojskami polskimi w Galicji. Po dotarciu do Przemyśla, gdzie przebywał gen. Puchalski, zaskoczony został wybuchem zbrojnego konfliktu polsko-ukraińskiego. Unikając niewoli, objął dowództwo nad obroną zachodniej części miasta, a następnie udał się do Krakowa w celu zorganizowania pomocy dla Lwowa i Przemyśla.
Niepodległa Polska i wojny polsko-bolszewicka
W listopadzie 1918 roku został mianowany kwatermistrzem Armii Wschód, a w marcu 1919 r., w trakcie ukraińskiej ofensywy, walczył już na czele dywizji piechoty. W sierpniu 1919 roku został dowódcą 9 Dywizji Piechoty i Grupy Poleskiej. W maju 1920 roku otrzymał stopień generała podporucznika (generała brygady).
W trakcie ofensywy rozpoczętej w lipcu 1920 roku przez wojska sowieckie toczył walki o utrzymanie Brześcia.
11 sierpnia 1920 roku został dowódcą 5 Armii. Stojąc na jej czele przeprowadził kontruderzenie w kierunku Nasielska i Ciechanowa, wiążąc skutecznie od 15 sierpnia siły 15 i 3 Armii Czerwonej. Jego działania w istotny sposób przyczyniły się do zwycięstwa, które przyniosło uderzenie znad Wieprza.
27 sierpnia 1920 roku objął dowództwo nad 3 Armią, z którą z powodzeniem walczył na Wołyniu i Polesiu. Brał udział również w ostatnim etapie walk na froncie białorusko-litewskim. W lutym 1921 r. awansowany został do stopnia gen. porucznika (generała dywizji).
Od 1 kwietnia 1921 do 16 grudnia 1922 roku pełnił obowiązki szefa Sztabu Generalnego.
Kliknij w obrazek i dowiedz się więcej o wojnie polsko-bolszewickiej:
Sikorski w rządzie
16 grudnia 1922 roku, po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza, objął funkcje premiera i ministra spraw wewnętrznych, które pełnił do 26 maja 1923 roku.
Od 30 listopada 1923 r. do 17 lutego 1924 r. był Generalnym Inspektorem Piechoty, a następnie do 14 listopada 1924 r. ministrem spraw wojskowych w rządzie Władysława Grabskiego.
26 listopada 1925 r. wszedł w skład Rady Wojennej, a 21 grudnia tego samego roku objął dowództwo Okręgu Korpusu VI we Lwowie.
Boczny tor
Wobec zamachu majowego w 1926 roku Władysław Sikorski zachował neutralność. Zwolniony ze stanowiska 19 marca 1928, przeniesiony został do dyspozycji ministra spraw wojskowych. Do września 1939 roku pozostawał bez przydziału służbowego. W 1931 roku opublikował książkę "Polska i Francja w przeszłości i dobie współczesnej". Trzy lata później ukazała się jego najbardziej znana praca "Przyszła wojna. Jej możliwości i charakter oraz związane z nim zagadnienia obrony kraju".
W okresie 1928-1932 przebywał za granicą, głównie we Francji i Szwajcarii. Angażując się w działalność opozycyjną wobec rządów piłsudczyków, był w 1936 roku jednym z inicjatorów utworzenia "Frontu Morges".
Na emigracji
W wojnie obronnej we wrześniu 1939 roku, pomimo starań, nie uzyskał przydziału bojowego. 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, a 24 września przybył do Paryża. 28 września został wyznaczony dowódcą polskich sił zbrojnych mających powstać we Francji. Dwa dni później prezydent Władysław Raczkiewicz mianował go prezesem Rady Ministrów i ministrem spraw wojskowych.
Polscy żołnierze na frontach II wojny światowej - zobacz serwis historyczny
Premier i wódz naczelny
7 listopada 1939 roku dekretem prezydenckim generał Władysław Sikorski, powołany został na stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 roku ewakuował się, wraz z prezydentem i rządem, do Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie przystąpił do organizacji Wojska Polskiego. 24 grudnia uzyskał stopień generała broni.
W lipcu 1941 roku, po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, podpisał układ o współpracy wojskowej ze Związkiem Sowieckim, umożliwiający na jego obszarze organizację polskiej armii. Układ ten wywołał poważny kryzys wewnątrz rządu polskiego, którego główną przyczyną było niesprecyzowanie w nim kształtu polskiej granicy wschodniej. 26 września 1942 Sikorski zrezygnował z funkcji ministra spraw wojskowych.
14:50 Wizyta gen. Sikorskiego w wojsku polskim w Rosji w 1941 roku Przypomnienie przez Jerzego Głębockiego z Londynu - jednego z epizodów II wojny światowej - wizyty gen. Władysława Sikorskiego w wojsku polskim w Rosji w 1941 roku.
Tragiczna podróż
Generał Sikorski zginął 4 lipca 1943 roku w katastrofie lotniczej koło Gibraltaru, której okoliczności do dziś nie zostały w pełni wyjaśnione. Po uroczystym pogrzebie w Londynie, pochowany został na cmentarzu polskich lotników w Newark koło Nottingham.
30:58 Pogrzeb Władysław Sikorskiego Fragm. uroczystości pogrzebowych gen. Władysława Sikorskiego. Przyznanie pośmiertne odznaczenia Kawalera Orderu Orła Białego dla gen. W. Sikorskiego przez Władysława Raczkiewicza. (RWE, 14.07.1943)
30:28 Pogrzeb Władysław Sikorskiego Relacja z uroczystości pogrzebowych ku czci gen. Sikorskiego. Pożegnalne słowa Władysława Raczkiewicza w imieniu narodu polskiego (dokończenie). (RWE, 17.07.1943)
17 września 1993 jego prochy spoczęły w krypcie św. Leonarda w podziemiach katedry na Wawelu.
pd/mk