Historia

Pałac Brühla. Okazały sąsiad Pałacu Saskiego

Ostatnia aktualizacja: 22.10.2021 06:00
Był uważany za jeden z najwspanialszych gmachów w Warszawie i tworzył wspólną kompozycję z sąsiadującym z nim Pałacem Saskim. Jego trzystuletnia historia została brutalnie przerwana przez Niemców w 1944 roku.
Pałac Brhla jako siedziba Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach II Rzeczpospolitej
Pałac Brühla jako siedziba Ministerstwa Spraw Zagranicznych w latach II RzeczpospolitejFoto: Narodowe Archiwum Cyfrowe

Budynek otrzymał swoją nazwę po jednym z licznych właścicieli – Heinrichu Brühlu, doradcy króla Augusta III Sasa. Jego historia sięga znacznie głębiej w przeszłość, aż do połowy XVII wieku.

Ważny punkt na mapie Warszawy

Pałac wzniesiono dla Jerzego Ossolińskiego w latach 1639-1642. Był wówczas piętrowym budynkiem, postawionym na planie czworokąta, z wieńczącymi go dwiema wieżyczkami w rogach budynku od strony ogrodu. Już kilkadziesiąt lat później pałac został przebudowany. Autorem nowej wersji był słynny architekt Tylman z Gameren. Do budynku dobudowano wówczas dwa dwupiętrowe alkierze o stożkowych dachach. Każdy z nich miał wnękę z miejscem na rzeźbę przedstawiającą polskich królów, a z tyłu wybudowano pawilony.

Pałac najbardziej jest kojarzony z formą w stylu drezdeńskiego baroku, jaką przydał mu Johan Friedrich Knobl oraz pracujący z nim sascy architekci. Został przez nich przebudowany w latach 1754-1759 roku na zamówienie Heinricha Brühla. Budynek został powiększony, a fasada została zmieniona na rokokową. Środkowa część została podwyższona do drugiego piętra i przykryta mansardowym dachem. Dobudowano balkon, a wnęki z rzeźbami zostały zastąpione przez okna. Przy obu stronach pałacu powstały oficyny, a wejścia na dziedziniec strzegła odtąd okazała żelazna brama.

Widok zewnętrzny Pałacu Brühla w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Foto: NAC Widok zewnętrzny Pałacu Brühla w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Foto: NAC

W 1787 roku Pałac Brühla stał się siedzibą ambasady rosyjskiej. W tym czasie został przeprowadzony kolejny już remont budynku, do którego została dobudowana okazała sala balowa. Jej autorem był Dominik Merlini, znany z projektu Łazienek Królewskich.

W latach Królestwa Polskiego w Pałacu Brühla urzędował wielki książę Konstanty. Odpoczywał w jego murach po odbieraniu parad wojskowych, które uwielbiał urządzać i oglądać. Wnętrza pałacu były zdobione rokokowymi sztukateriami, wytwornymi portalami czy marmurowymi kominkami.

Pod koniec XIX wieku budowla została poddana jeszcze jednej przebudowie, która miała ją przystosować do potrzeb Centralnego Biura Telegraficznego, które urządziło w nim swoją siedzibę.

W niepodległej Polsce

Duże zmiany nadeszły wraz z odzyskaniem niepodległości. Wtedy to Pałac Brühla został wybrany na siedzibę Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Z początku urząd musiał dzielić budynek z Centralą Telegrafu i Telefonu. Sytuacja zmieniła się, kiedy telegrafiści przenieśli się na początku lat 30. do okazałego gmachu zbudowanego w modernistycznym stylu na ulicy Poznańskiej.

Modernistyczne skrzydło Pałacu Brühla, zaprojektowane przez Bohdana Pniewskiego. Foto: NAC Modernistyczne skrzydło Pałacu Brühla, zaprojektowane przez Bohdana Pniewskiego. Foto: NAC

Pałac  Brühla mógł służyć wyłącznie na potrzeby ministerstwa, ale najpierw musiał przejść przez jeszcze jeden remont. Za rewitalizację budynku miał odpowiadać Bohdan Pniewski, czołowy architekt polski w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jego projekt zakładał pewne przywrócenie bryły do czasów sprzed XIX-wiecznych przebudów, a zwłaszcza formy nadanej przez Tylmana z Gameren. Jednocześnie zachowano wysokość budynku z czasów Heinricha Brühla.

Powstało także nowe skrzydło pałacu, utrzymane w modernistycznym stylu, wprowadzono także zmiany w wystroju wnętrz, które zmodernizowano i należały do jednych z najnowocześniejszych w Warszawie. Szczególnie zachwycały schody, jeden z charakterystycznych elementów wyróżniających projekty Pniewskiego.

Wnętrze Pałacu Brühla po przebudowie według projektu Bohdana Pniewskiego. Foto: NAC Wnętrze Pałacu Brühla po przebudowie według projektu Bohdana Pniewskiego. Foto: NAC

Zniszczenie pałacu

Wybuch II wojny światowej okazał się dla Pałacu Brühla, podobnie jak dla większości zabudowy Warszawy, opłakany w skutkach. Pierwsze straty poniósł już we wrześniu 1939 roku, kiedy zniszczeniu uległ dach. Został on szybko zreperowany, a budynek do końca okupacji służył Niemcom. Do 1944 roku znajdowała się w nim siedziba gubernatora Dystryktu Warszawskiego, Ludwiga Fischera.

Z tym okresem wiąże się fascynująca szpiegowska historia. Od jesieni 1939 roku w pałacu pracowała Teodora Żukowska ps. Milena, jedna z najcenniejszych agentek Armii Krajowej. Miała austriackie pochodzenie, które umożliwiło jej pracę w okupacyjnym urzędzie.

– W ciągu czterech lat przekazała podziemiu setki cennych informacji i dokumentów, wśród nich comiesięczne raporty gubernatora Ludwiga Fischera, nazwiska konfidentów, listy osób, które miały zostać aresztowane, informacje o tym co naprawdę dzieje się na froncie wschodnim. Wykradła nawet tajne przemówienie Fischera do podwładnych – opowiadała Katarzyna Cygler w audycji Polskiego Radia z 2019 roku.

Posłuchaj
04:24 27 sierpień 2019 09_49_07_Trojkowy_detektyw.mp3 – Teodorze Żukowskiej udało się przekazać kontrwywiadowi AK rysopis i adres Franza Kutschery oraz informacje o marce i numerze rejestracyjnym jego samochodu – mówiła Katarzyna Cygler w audycji z cyklu "Trójkowy detektyw". (PR, 27.08.2019)

Pałac podczas Powstania Warszawskiego był miejscem walk z Niemcami, którzy zajęli jego pomieszczenia. Równocześnie już na początku sierpnia 1944 roku rozpoczęła się grabież wyposażenia pałacu.

Ruiny Pałacu Brühla w 1945 roku. Foto: NAC Ruiny Pałacu Brühla w 1945 roku. Foto: NAC

19 grudnia 1944 roku był ostatnim dniem istnienia Pałacu Brühla. Został wtedy wysadzony w powietrze przez niemieckiego wojsko, które systematycznie burzyło stolicę Polski po upadku Powstania Warszawskiego. Budynek nie został odbudowany po wojnie. Przetrwały po nim jedynie pozostałości po rzeźbach zdobiących tympanon i akroterion, które obecnie są przechowywane w Muzeum Ziemi Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.

W miejscu, w którym stał pałac, pozostał pusty plac, będący jednym z wielu śladów wojennych zniszczeń.

sa

Czytaj także

Pałac Kronenberga. Symbol bogactwa warszawskiego kapitalisty

Ostatnia aktualizacja: 28.07.2021 05:50
Okazały budynek powstał w drugiej połowie XIX wieku jako rezydencja Leopolda Kronenberga, najbogatszego Polaka w zaborze rosyjskim. Jego wypalone mury przetrwały II wojnę światową i nadawały się do odbudowy, ale zostały rozebrane w latach 60. Powodem była jego "kapitalistyczna" historia.
rozwiń zwiń
Czytaj także

Kercelak. Stracone targowisko przedwojennej Warszawy

Ostatnia aktualizacja: 20.10.2021 05:50
Na Kercelaku można było kupić niemal wszystko. – To była enklawa osobliwości na warszawskim gruncie – mówił varsavianista Bohdan Grzymała-Siedlecki na antenie Polskiego Radia w 1978 roku. Karcelak nie przetrwał II wojny światowej.
rozwiń zwiń
Czytaj także

Wielka Synagoga na Tłomackiem. Jedyna taka świątynia w przedwojennej Warszawie

Ostatnia aktualizacja: 26.09.2024 05:56
Była jedyną tak monumentalną synagogą w Warszawie i wyróżniała się spośród innych żydowskich miejsc kultu, często schowanych w głębi podwórek lub w mieszkaniach. Synagoga została zniszczona przez zaślepionych antysemityzmem Niemców po stłumieniu powstania w getcie warszawskim. 146 lat temu, 26 września 1878 roku, otwarto Wielką Synagogę na Tłomackiem.
rozwiń zwiń
Czytaj także

Pasaż Simonsa. Dom handlowy z tragiczną historią

Ostatnia aktualizacja: 31.08.2024 05:46
Budynek powstał na początku XX wieku i szybko stał się jedną z najświetniejszych miejsc na mapie handlowej stolicy. Resztki wypalonych murów pasażu Simonsa stały jeszcze przez kilka lat po zakończeniu II wojny światowej niczym ponury pomnik. Jeszcze w 1947 spod jego gruzów ekshumowano 99 ciał.
rozwiń zwiń
Czytaj także

Rotunda na Dynasach. Kilka żyć jednego budynku

Ostatnia aktualizacja: 06.10.2021 05:50
Rotunda została zbudowana jako miejsce wystawowe dla największej polskiej panoramy. Przed obróceniem się w ruinę zdążyła jeszcze służyć za teatr i garaż. Przetrwała okupację, ale odniosła poważne zniszczenia w 1944 roku. Z wojny wyszła w formie ruiny, w całości pozostały jedynie dolne fragmenty murów. 
rozwiń zwiń